-Κατερινάκι, καλώς ήρθες στην οικογένειά μας (το χέρι πατρικά στον ώμο). Ξέχνα παλιές αμαρτίες άλλων ομάδων, εδώ εμείς είμαστε φερέγγυοι, τα λεφτά σου θα τα πάρεις μέχρι τελευταίο ευρώ. Για αρχή, πάρε μία προκαταβολή 4 μηνιάτικα για να δεις ότι δε λέμε λόγια. (Περνάνε τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα, πλησιάζουν απόκριες).
-Κύριε Σταμάτη υπάρχει κανένα πρόβλημα; Δεν έχω ξαναδεί κάποια λεφτά από το καλοκαίρι.
-Κατερινάκι γλυκιά μου, μας εγκατέλειψε ένας χορηγός και υπάρχουν προβλήματα με κάτι εμβάσματα αλλά μην ανησυχείς, δεν θα χάσεις ευρώ όπως σου είπα. Έχε μου εμπιστοσύνη.
(Φτάνουμε Μεγάλη Σαρακοστή, πλησιάζουν play offs). Κύριε Σταμάτη σας παρακαλώ, εξηγήστε μου. Έχω αρχίσει και ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου.
-Βρε Κατερίνα, βάλε λίγο πλάτη κι εσύ. Φαγητό, καφέδες, σπίτι δωρεάν έχετε. Μη ξεχνάς ότι χτίζεις το όνομά σου στην ομάδα, στα αζήτητα θα ήσουν. Άλλες θα έπαιζαν τσάμπα.
Σου είπα, θα πληρωθείς, αμάν πια. Έχουμε κλείσει τα σπίτια μας για να σας πληρώσουμε, δείξε λίγο σεβασμό.
Περνάει το Πάσχα, χωνεύεται το αρνί, μπαίνει το καλοκαιράκι. Κύριε Σταμάτη κανένα νέο;
-Κατερινάκι δεν σε ξεχνάμε και το ξέρεις, θα το κλείσουμε το θέμα σου τους επόμενους μήνες … μπιιιπππ (κλείνει το τηλέφωνο).
Γράφει ο Γιώργος Νομικός
caravagio_81@yahoo.com
Η παραπάνω είναι μια φανταστική ιστορία που δεν απέχει όμως πολύ από εκατοντάδες άλλες που λαμβάνουν χώρα στο μαγικό κόσμο του Ελληνικού γυναικείου βόλλευ. Η χώρα συγκλονίζεται τις τελευταίες μέρες από τις αποκαλύψεις αθλητριών και ηθοποιών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις όμως και μία άλλου είδους παρενόχληση είναι διάχυτη, παρούσα και διαδεδομένη στον χώρο του γυναικείου βόλλευ. Η «οικονομική παρενόχληση» δεν έχει ψυχικά τραύματα, δεν έχει χρόνιες συγκρούσεις με τις ενοχές, δεν έχει ψυχολογικές διακυμάνσεις. Έχει όμως πόνο, απόγνωση, αίσθημα υποτίμησης, αδυναμία δικαίωσης. Μια αποπλάνηση της ανθρώπινης εμπιστοσύνης σε όλο της το μεγαλείο.
Η συχνότητα του φαινομένου αντικατοπτρίζει το χαμηλό κατά κεφαλήν επίπεδο των Ελλήνων παραγόντων πετοσφαίρισης. Είναι και αυτό μία εικόνα της πλέμπας του Ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού όπως και πολλές άλλες που τη συμπληρώνουν. Όχι, δεν είναι τόσο η αδυναμία εκπλήρωσης των υποσχόμενων οικονομικών υποχρεώσεων που προκαλεί οργή. Είναι η εκμετάλλευση του άχρηστου ιδιωτικού συμφωνητικού ώστε να αθετηθεί μια συμφωνία. Είναι η εκμετάλλευση της εξουσίας από ένα παράγοντα που θα προκαλέσει το δισταγμό μιας νεαρής αθλήτριας να διεκδικήσει τα λεφτά της. Είναι το αδιάφορο σφύριγμα στο πέρασμα των χρόνων για τις εκκρεμείς υποθέσεις που θα μπορούσαν να κλείσουν σταδιακά. Είναι η υποκριτική φερέγγυα στάση απέναντι στις ξένες αθλήτριες γιατί εκεί τα φέσια τιμωρούνται από διεθνείς θεσμούς. Υποκριτές, ψεύτες, χέστες.
Δεν είναι απορίας άξιο, λοιπόν, πως κάποιοι από τους sugar daddies που ασέλγησαν οικονομικά επί χρόνια σε καλοπροαίρετες και απροστάτευτες από νόμους αθλήτριες βρήκαν το θράσος να κάνουν προτάσεις εξυγίανσης σε πρόσφατα meetings των συλλόγων, με αφορμή το lockdown. Εκεί ξεβρακώθηκαν ακόμα περισσότερο μια και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν. Και γνωρίζουν πολύ καλά.
Ποιος φταίει τελικά για όλο αυτό; Όποιος διαβάζει τα κείμενά μου στο SportCyclades γνωρίζει ότι πρώτα ψέγω το θύμα και μετά το θύτη. Για αυτό το φαινόμενο λοιπόν, δεν φταίει κανένας άλλος παρά η ίδια η κοινότητα των Ελληνίδων αθλητριών βόλλευ. Μία κοινότητα που έχει καταληφθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και με δουλοπρέπεια ανέχεται επί χρόνια την οικονομική «ασέλγεια» κάποιων παραγόντων. Η πρόσφατη περιπέτεια του πρώτου lockdown δεν τις ηλέκτρισε, δεν τις σκανδάλισε, δεν τις αφύπνισε να οργανωθούν και να γίνουν αυτόνομες σε αυτονόητες διεκδικήσεις.
Ένα γαμημένο τηλέφωνο ρε κορίτσια, ένα τηλέφωνο η μία στην άλλη. Λίγο περισσότερη περισυλλογή στην οικονομική προδοσία μιας ανώνυμης αθλήτριας. Λίγο μεγαλύτερη ενσυναίσθηση στο αδιέξοδο και την απελπισία μιας άγνωστης κοπέλας που δεν μπορεί να μιλήσει. Λίγο περισσότερο αίσθημα αλληλεγγύης. Να εντάξω σε όλο αυτό και την κοινότητα των προπονητών και των βοηθών που έχουν υποστεί κατά καιρούς αντίστοιχες αθετήσεις αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν σύλλογο άσχετα αν χρόνια τώρα πετάει τάπες στο αποστακτήριο του Jack Daniels.
Κορίτσια αγαπημένα. Δεν αρκεί το χέρι κάποιου γλίτσοπαράγοντα να πάει πονηρά στους γλουτούς, το λαιμό ή τα πόδια για να ξεσηκωθεί ο γυναικείος εγωισμός σας. Και η τσέπη είναι σημείο του σώματος και όταν κάποια δάχτυλα πάνε αισθησιακά να την αδειάσουν πρέπει να αντιδράσετε real time, με περηφάνεια, με αξιοπρέπεια, με σεβασμό στον εαυτό σας. Διαχωρίστε το παρθένο ελαιόλαδο από τη μούργα και απομονώστε τη στο περιθώριο αυτού του όμορφου σκηνικού που λέγεται γυναικείο βόλλευ. Είναι καιρός να δράσετε, αλλιώς καμία συμπόνια για τα μελλοντικά κλαψουρίσματα.
