Ο Πανιώνιος έγραψε την δική του ιστορία στο βόλεϊ. Η ομάδα που έφερε το άθλημα στην χώρα μας, κατάφερε μετά τη νίκη επί του Άρη στη Μίκρα να ανέβει για πρώτη φορά στην Volley League. Μια επιτυχία που πανηγυρίστηκε όπως της άξιζε, καθώς πάνω από 200 φίλοι της ομάδας περίμεναν την αποστολή την Πέμπτη στη μία το βράδυ για να την αποθεώσουν.
Ημερολόγιο καταστρώματος σελ. 2025: Ο Πανιώνιος στη Volley League
Όλοι χάρηκαν με την ψυχή τους αυτή την μεγάλη επιτυχία, αλλά έστω και λίγο παραπάνω το χάρηκαν δύο παιδιά που χωρίς την παραμικρή υπερβολή βγήκαν από τα σπλάχνα του Συλλόγου. Ο Μάριος Βλαβιανός και ο Παναγιώτης Κωνσταντινίδης, δεν ήταν από τα «πρώτα βιολιά» του Αργύρη Ψάρρα, αλλά ήταν αυτοί που αγάπησαν όσο λίγοι αυτοί την ομάδα.
Έχοντας ξεκινήσει από τα τμήματα υποδομής, βρίσκονται στην αγαπημένη τους ομάδα από το 2002 και περνώντας άσχημες στιγμές με υποβιβασμούς και παιχνίδια στις μικρές κατηγορίες, είδαν τον λατρεμένο τους Πανιώνιο στα μεγάλα σαλόνια. Ουσιαστικά έζησαν στιγμές που ονειρεύεται κάθε παιδί όταν ξεκινάει ένα άθλημα, το να μπορέσει να πετύχει κάτι σημαντικό με την ομάδα που αγαπάει.
Πανιώνιος: Με Αργύρη Ψάρρα στην ιστορική σεζόν στη Volley League – Προχωρούν οι ανανεώσεις
Συνέντευξη στον Φώτη Καρακούση
Και ακριβώς αυτό έζησαν και οι δύο. Για τις στιγμές της ανόδου, της υποδοχής, αλλά και τα όσα άσχημα έζησαν με τον Πανιώνιο, μίλησαν στο Gazzetta ο Μάριος που αγωνίζεται ως πασαδόρος και ο Παναγιώτης που παίζει ως κεντρικός και σίγουρα τα λόγια τους έχουν την δική τους σημασία, όχι μόνο για κάθε Πανιώνιο, αλλά για κάθε νεαρό που ξεκινάει κάποιο σπορ και ονειρεύεται στιγμές όπως αυτές που έζησαν τα δύο αυτά παιδιά.
Μια ιστορική χρονιά, μια ιστορική στιγμή για τον Πανιώνιο, που για εσάς είναι πολύ πιο σημαντική. Εξηγήστε στον κόσμο το λόγο:
ΜΒ: «Ο λόγος είναι απλός νομίζω, είμαστε 23 χρόνια κάθε μέρα σε αυτό το γήπεδο, σε αυτή την ομάδα, τον Πανιώνιο, 23 χρόνια προπονήσεις, 23 χρόνια αγώνες, ιδρώναμε μαζί, μαλώναμε, παίζαμε, αγωνιζόμασταν μαζί, από τα junior και το παμπαιδικό με τον προπονητή μας, τον Μπάμπη τον Μάμμα, μέχρι στο αντρικό, στο Α’ Τοπικό, στην Α2, στην Pre League και τώρα στη Volley League. Όταν έχεις περάσει ολόκληρη τη ζωή σου, εδώ, έχοντας προτάσεις, έχοντας ανθρώπους να σου λένε ‘’φύγε από τον Πανιώνιο, αν θες να παίξεις’’, όσο να ναι είναι συγκινητικό. Τι άλλο να πει κανείς…»
ΠΚ: «Το βλέπω και πιο συνολικά, όταν ήμασταν πριν 25 χρόνια στο καλοκαιρινό καμπ και δοκιμάζαμε όλα τα αθλήματα. Ε, λίγο μετά γράφτηκε ο αδελφός ενός φίλου μας, του Χρήστου του Γιαννάτου, στο βόλεϊ. Και λέει ο Μάριος: ‘’Πάω για βόλεϊ’ και… ψήθηκα και εγώ για την παρέα! Και έτσι μείναμε… Και αυτό είναι το θέμα, πως οποιοσδήποτε ερχόταν στην ομάδα και έκανε προπόνηση μαζί μας στη ΛΑΝΣ (Σχολείο όπου γινόντουσαν οι προπονήσεις), γινόταν μέρος αυτού. Και όλοι αυτοί που περάσανε και είτε σταμάτησαν, είτε συνέχισαν κάπου αλλού, στέλνουν ακόμα μηνύματα».
«Το φανταζόμασταν όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε αλλά φαινόταν τόσο ουτοπικό»
Ξεκινήσατε μικροί και καταλήξατε στο βόλεϊ. Περιμένατε πως θα φτάνατε σε αυτό το σημείο, πως θα έφτανε ο Πανιώνιος σε αυτό το σημείο;
ΜΒ: «Η ομάδα του αντρικού όταν ξεκινούσαμε, αγωνιζόταν στην τότε Γ’ Εθνική (4η εθνική κατηγορία). Και είχε έρθει σε μια προπόνηση, ο τότε προπονητής της ομάδας, να μας κάνει σαν κατήχηση , για το βόλεϊ του Πανιωνίου. Και από τότε δεν σκεφτόμασταν ποτέ πως θα γίνει πραγματικότητα. Αρχίσαμε να το… φαντασιωνόμαστε, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε κάτι.. 3Χ3 παιχνίδια στα junior απέναντι στον Ολυμπιακό πχ. Ήταν λίγο ουτοπικό τότε, αλλά να που έγινε πραγματικότητα».
ΠΚ: «Ήταν ένα σημείο στα τμήματα υποδομής, που και μόνο που κερδίζαμε τις ‘’ισχυρές’’ ομάδες των κατηγοριών, νιώθαμε πως… φτάσαμε στη δικιά μας Α1. Μετά άρχισε και χτιζόταν. Βάζαμε έναν στόχο, που αποτελούσε μια νέα αρχή, μια νέα νίκη. Μετά άρχισαν να γίνονται πιο σοβαρά τα πράγματα. Μετά και στη Β’ Εθνική, που ήταν ουσιαστικά Τοπικό πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΔΑ, ήμασταν στην αρχή 7-8 παιδιά από τις Ακαδημίες, η τελευταία φουρνιά των τότε τμημάτων υποδομής. Οπότε για εμάς, ήταν πολύ ωραιό και σημαντικό, το γεγονός πως παίζαμε αντίπαλοι με 35αρηδες που είχαν στις πλάτες τους, 15 χρόνια παρουσίας στην Α1 και για μας ήταν ένα επίτευγμα. Ύστερα ανεβαίναμε τα σκαλοπάτια. Τι μια σεζόν πλέι οφ, την επόμενη τους κάναμε νίκες. Την επόμενη σεζόν ήρθε στην ομάδα ο Άγγελος ο Καρακίτσος, που ήταν κολλητός του Σωκράτη Κουντούρη, φίλου, συμπαίκτη και… προπονητή μας στις ακαδημίες και με τη βοήθειά του, ανεβήκαμε για πρώτη φορά στην Α2. Καταλαβαίναμε πως η προσπάθεια που κάναμε, έφερνε αποτελέσματα. Το να φτάσουμε στην Α1, ειδικά με τον Νικητά επικεφαλής, ήταν κάτι που το έβλεπα να έρχεται».
Ήταν το «κλικ» αυτή η νέα προσπάθεια; Για να αλλάξει status ο Πανιώνιος; Ήταν εκεί που πιστέψατε πως το παιδικό όνειρο, μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
ΜΒ: «Το 2020, η ομάδα είχε φτάσει στην καταστροφή δεν είχαμε ούτε τα βασικά δεν είχαμε γήπεδο για προπονήσεις και αγώνες, ήμασταν 8 αθλητές σαν…νομάδες και, αναζητούσαμε πόρους, οικονομικούς εγώ και ο Παναγιώτης προκειμένου να πληρωθούν οι συμπαίκτες μας, έβαλε και εγώ από τις οικονομίες μου, λεφτά, για να σωθεί το τμήμα. Εμφανίστηκε ο Βασίλης ο Θεοδωρόπουλος, ο προπονητής που δεν δέχτηκε να πάρει λεφτά και οδήγησε την ομάδα στην Pre League! Και μια μέρα, εγώ με τον φίλο μας και τότε συμπαίκτη μας, Στέλιο Κουτσούρη πήγαμε στο Νικήτα Βέλλη (Τώρα Αντιπρόεδρος Ερασιτέχνη Πανιωνίου. Τους εξηγήσαμε πως είτε θα κλείσει το τμήμα, είτε αν είχε και την όρεξη και το σθένος να μας βοηθήσει. Μάλιστα, η ομάδα οργανώθηκε άμεσα, ωστόσο δεν απέφυγε τον υποβιβασμό από την Pre League, ξανά στην Α2 (21/22), αλλά ακόμα και αυτό, αποτέλεσε ένα… μπροστινό βήμα, καθώς έδειξε η ομάδα σημάδια οργάνωσης και μάλιστα, θα μπορούσαμε να παραμείνουμε, εάν κάναμε μια νίκη! Από την τότε πρώτη συνάντησή μας, μέχρι και σήμερα που μιλάμε, δεν υπάρχει στιγμή, που με επικεφαλής το Νικήτα, δεν έχει κάνει το τμήμα ένα βήμα μπροστά. Εκείνη την ημέρα άλλαξε για πάντα το ανδρικό τμήμα βόλεϊ του Πανιωνίου».
ΠΚ: «Ήταν δυο χρονιές, από το 2018 μέχρι το 2020, που ανέλαβαν δυο άνθρωποι εκτός Πανιωνίου. Μέχρι τότε, πάντα υπήρχε ένας άνθρωπος Πανιώνιος. Ο τελευταίος ήταν ο Νίκος ο Φραγιόγλου, που βοηθούσε στο μέγιστο βαθμό. Μπορεί να μην πληρωνόντουσαν όλοι, αλλά δεν μας έλειπε κάτι. Είχαμε τα φαγητά μας, στα ταξίδια ήμασταν αξιοπρεπέστατα, όπως πρέπει να ήταν ένας σύλλογος σαν τον Πανιώνιο. Είχαμε το ρουχισμό, κάτι όχι τόσο συνηθισμένο, στις χαμηλές κατηγορίες. Αποχώρησε ο Νίκος, δεν γνωρίζω το λόγο, φαντάζομαι πως δεν άντεχε άλλο οικονομικά και κουράστηκε, ήρθαν κάποιοι εκτός Πανιωνίου, βοήθησαν οκ την πρώτη σεζόν φέρνοντας χρήμα, εκείνη ήταν και η σεζόν που πήρα εγώ για πρώτη φορά λεφτά από το Σύλλογο, ενώ και αγωνιστικά η σεζόν πήγε καλά, κερδίζοντας μάλιστα, την ομάδα που πήρε την άνοδο, τον ΟΦΗ. Αλλά, στη 2η σεζόν, την 3η αγωνιστική έφυγαν και μείναμε μετέωροι. Δεν είχαμε γήπεδο για προπόνηση, προπονούμασταν στη ΛΑΝΣ, βγάλαμε ανακοίνωση οι παίκτες προς το Δήμο και τον Ερασιτέχνη να βρεθεί μια λύση. Είχαμε σκεφτεί να… βάλουμε φιλέ στην Πλατεία! Αλλά πέρα από το Μάριο και εμένα, έβαλαν όλα τα παιδιά πλάτη τότε, όπως επίσης και ο προπονητής ο Βασίλης Θεοδωρόπουλος! Και μέσα από αυτή την προσπάθεια, πήρε η ομάδα την… προαγωγή για την Pre League! Ακόμα και έτσι! Αλλά παρά την οργάνωση, η ομάδα δεν ήταν έτοιμη για Pre League, καθώς το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό και γι’αυτό ήρθε και ο υποβιβασμός».
Έρχεται ο υποβιβασμός στην Α2, τι γίνεται τότε, συνέχισε η ομάδα την πορεία της;
ΜΒ: «Με το Νικήτα, επειδή γνωριζόμαστε χρόνια, είχαμε και αρκετές αντεγκλήσεις. Και τότε μάθαινε το βόλεϊ, τα δεδομένα του αθλήματος, τις… μισθολογικές συνήθειες. Αλλά το μεγάλο του ατού, είναι πως γνώριζε και προφανώς γνωρίζει ακόμα να κρίνει χαρακτήρες. Και αυτός ο άνθρωπος, μαζί με κάποιους άλλους Πανιώνιους, δημιούργησαν την ομάδα ‘’Ορφέας’’ και έσωσαν τον Πανιώνιο, διότι τότε δεν ήταν μόνο το βόλεϊ στο χείλος της καταστροφής. Είχε μόλις υποβιβαστεί το ποδόσφαιρο στη Γ’ Εθνική και το μπάσκετ ανδρών στη Β’ Εθνική»
ΠΚ: «Όταν παίζαμε τοπικό, ο Νικήτας είχε ένα σουβλατζίδικο απέναντι από το γήπεδο, με κάτι φίλους του. Και τις Δευτέρες μετά τα παιχνίδι στη Β’ Εθνική, πηγαίναμε και τρώγαμε. Και από τότε θεωρώ πως μπήκε βαθιά μέσα του, η αγάπη για το τμήμα».
«Υπάρχουν στον Σύλλογο άνθρωποι που αγαπούν τον Πανιώνιο και αυτό φέρνει τις επιτυχίες»
Μια παρένθεση: Από τον διαλυμένο Πανιώνιο το 2020, στο 2025 που βρίσκει τον Σύλλογο στα καλύτερά του, με το γυναικείο βόλεϊ τελικό Κυπέλλου και μάλλον Ευρώπη, με το ανδρικό στη Volley League, με το μπάσκετ στα πλέι οφ και μάλλον Ευρώπη και με πόλο ανδρών και γυναικών μονίμως στην Ευρώπη και με το ποδόσφαιρο να δείχνει πως του χρόνου θα παλέψει για να ανέβει. Τι έχει γίνει στην Πλατεία!
ΜΒ: «Με αρχή τον Ορφέα, εμφανίστηκαν και ασχολούνται με το Σύλλογο άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τον Πανιώνιο, που δεν θέλουν να βγάλουν κέρδος, αλλά να δουν την ομάδα ψηλά!
ΠΚ: «Το νιώθουμε αυτό σε κάθε τμήμα. Προφανώς και θέλει οικονομικές πλάτες, ειδικά όταν κάνεις πρωταθλητισμό, όμως αν δεν αγαπάς την ομάδα και όλα τα λεφτά του κόσμου να έχεις, δεν θα δεις τα ίδια αποτελέσματα»
Πάντα ο κόσμος στήριζε την ομάδα. Ωστόσο έχει επιστρέψει δυναμικά σε όλα τα αθλήματα. Μια ομάδα που έχει τους περισσότερους αθλητές στη χώρα!
ΜΒ: «Το βόλεϊ των ανδρών είχε πάντα ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον κόσμο και ιδιαίτερα με τους οργανωμένους, καθώς προέρχομαι από τις τάξεις τους. Και κάτι… τρελοί, ερχόντουσαν Δευτέρες να δουν κάτι… εφηβάκια με το κόκκινο και το μπλε, απέναντι σε κάθε πιθανό και απίθανο αντίπαλο. Και τώρα απολαμβάνουμε τους… καρπούς αυτής της προσπάθειας! Βλέπουμε το κλειστό μας, να γεμίζει δυο φορές την ίδια μέρα, με κόσμο του Πανιωνίου, που έρχεται για να δεί τους άνδρες και τις γυναίκες. Αυτό είναι κέρδος και των τμημάτων και ολόκληρου του οργανισμού
ΠΚ: «Η Νέα Σμύρνη είναι μια αθλητική πόλη, που τα τελευταία χρόνια αυτό δεν ίσχυε, λόγω προφανώς και της πτώσης του Πανιωνίου. Μας πονούσε το γεγονός όμως, πως ακόμα και τα προηγούμενα χρόνια, το βόλεϊ δεν είχε την αναγνώριση που θα ήθελα. Να μας ρωτούν που παίζουμε κλπ, οι ίδιοι οι Πανιώνιοι, ενώ πχ πηγαίναμε σε άλλες περιοχές και όταν λέγαμε πως παίζαμε στον Πανιώνιο, μας ρωτούσαν πιο… άσχετοι, μέχρι και για το εάν παίζουμε… Ευρώπη».
«Και οι δύο σκεφτήκαμε να τρέξουμε ο ένας στον άλλον μόλις ανέβηκε και τυπικά η ομάδα»
Φτάνουμε στο παιχνίδι με τον Άρη, στη Μίκρα μετά από όλο αυτό το ταξίδι. Τελειώνει ο τελευταίος πόντος:
ΜΒ: «Να πω την αλήθεια; Να βρω τον Παναγιώτη να τον αγκαλιάσω! Για πολλούς λόγους! Έσπρωξα κόσμο! Ήταν ο άνθρωπος, που είμαστε κολλητοί 33 χρόνια, μαζί γραφτήκαμε βόλεϊ, μαζί ήμασταν ζευγάρι στην άμυνα επίθεση… Καταλαβαίνετε. Μετά λάβαμε μηνύματα παιδιών από τις ακαδημίες, συμπαικτών και αντιπάλων, αθλητές Α1 που θυμήθηκαν πως παίζαμε μαζί αντίπαλοι!»
ΠΚ: «Προφανώς, ο Μάριος ήταν ο πρώτος που σκέφτηκα, αλλά μου ήρθαν στο μυαλό όλα εκείνα τα παιδιά, πρόσωπα παιδιών που ένιωσα πως τα εκπροσωπούσαμε εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή της ανόδου!
Πάντως πολύ είπαν το… άντε καλώς ήρθες Πανιώνιε!
ΠΚ: «Ναι γιατί, ο Πανιώνιος θα δώσει κάτι διαφορετικό, τον έχει ανάγκη και το βόλεϊ τον Πανιώνιο, οι αθλητές! Είναι ένα μεγάλο, υγιές και δυνατό σωματείο!»
«Ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές στην υποδοχή»
Αφήνουμε τη Μίκρα και ερχόμαστε στη Νέα Σμύρνη. Το περιμένατε πως θα σας περιμένουν πάνω από 200 φίλοι της ομάδας, να σας αποθεώσουν, ξημερώματα Παρασκευής, μιας εργάσιμης ημέρας;
ΜΒ: «Από τη Μίκρα μέχρι το αεροδρόμιο και το αεροπλάνο, κλαίγαμε, βουρκώναμε, αγκαλιαζόμασταν. Όχι νομίζω οι περισσότεροι δεν το περιμέναμε, τον όγκο αυτό του κόσμου. Αλλά όταν ακούμε το Νικήτα, να λέει στον οδηγό του πούλμαν να κορνάρει και είδαμε το πρώτο καπνογόνα να ανάβει, σαστίσαμε όλοι! Πρωτόγνωρές στιγμές, στιγμές ανεπανάληπτες που και τώρα που μιλάμε, ανατριχιάζουμε που τις σκεφτόμαστε. Και δεν ήταν μόνο φίλοι του Πανιωνίου, ήταν εκεί ο επικεφαλής του γυναικείου βόλεϊ, ο Στάθης Νικολούζος, ήταν άνθρωποι από το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο! Είδαμε Νεοσμυρνιούς, είδαμε παλιούς συμπαίκτες μας, είδαμε κορίτσια του γυναικείου βόλεϊ, είδαμε κολλητούς μας, είδαμε δικούς μας ανθρώπους, αλλά θέλω να σταθώ, στη μητέρα μου και τον πατέρα του Παναγιώτη, δυο ανθρώπους που μας πηγαινοέφερναν σε κάθε γήπεδο και άντεχαν την γκρίνια μας και τους ευχαριστούμε για όλα και τους αγαπάμε. Αλλά η τρέλα συνεχίστηκε, πήγαμε στο κοντινό μπαρ, στο Επιτόκιο και ομάδα και κόσμος, πίναμε και τραγουδούσαμε συνθήματα!
ΠΚ: «Εγώ περίμενα αυτή την υποδοχή, γνωρίζοντας και την… τρέλα των Πανιώνιων! Για μένα πάντα αυτό ήταν το βόλεϊ του Πανιωνίου. Πως πάντα ήταν η ομάδα του κόσμου του Πανιωνίου. Οι συμπαίκτες μας το ζουν και αυτοί! Ο Γκούζντα άφησε τη γυναίκα του, ετοιμόγεννή να έρθει να παίξει στον τελικό! Την περσινή σεζόν, συμπαίκτης μας είχε ένα σοβαρό θέμα υγείας και η πρώτη έννοια του, ήταν πότε θα επιστρέψει! Αυτό θα πει τρέλα και οικογένεια!
«Όλη η πόλη ζει για τον Πανιώνιο, όταν λες Νέα Σμύρνη το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι ο Πανιώνιος»
Το ζει όλη η πόλη μαζί! Στην Κοζάνη για το Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Γυναικών, βρέθηκε ο πρώην πρόεδρος στο ποδόσφαιρο στη Γ’ Εθνική, οι άνθρωποι της ομάδας στη Super League 2, οι πρόεδροι του μπάσκετ, ο Δήμαρχος Νέας Σμύρνης. Το ίδιο θα είναι και σε μια ενδεχόμενη νέα επιτυχία, άλλου τμήματος. Το νιώθετε πως όλη η πόλη είναι ενωμένη για τον Πανιώνιο!
ΜΒ: «Η Νέα Σμύρνη ζει για τον Πανιώνιο! Όταν λες, Νέα Σμύρνη, πρώτα στο μυαλό σου έρχεται ο Πανιώνιος Γ.Σ.Σμύρνης. Είναι μια περιοχή που είναι συνυφασμένη με τον Σύλλογο αυτό! Σε κάθε παιχνίδι, κάθε τμήματος υπάρχει είτε ο Δήμαρχος, είτε αντιπροσωπεία της Δημοτικής Αρχής, όπως και στη Μίκρα! Και δεν το κάνουν για να φανούν! Το κάνουν διότι είναι Πανιώνιοι!»
ΠΚ: «Θυμάμαι στα 18 μας, το είχα παράπονο γιατί πήγαινα να δω το μπάσκετ ή το ποδόσφαιρο και μου έκανε εντύπωση, όχι γιατί δεν ερχόντουσαν να δουν εμάς, γιατί το ένα τμήμα δεν πηγαίνει να δει το άλλο. Και δεν καταλάβαινα γιατί δεν υπήρχε μια σύμπραξη, μια συνεννόηση. Τώρα όμως έχει δημιουργηθεί αυτό. Μιλούσα με κάποια παιδιά του μπάσκετ και θέλω να δημιουργήσουμε ένα γκρουπ, οι αρχηγοί του κάθε τμήματος, να ενημερώνουμε ο ένας τον άλλο, για τα παιχνίδια και τη σημαντικότητα αυτών, προκειμένου να στηρίζει το ένα τμήμα, το άλλο. Κάτι αντίστοιχο, είχα νιώσει στη φιέστα της ανόδου το 2015, από τη Β΄Εθνική στην Α2, όπου αγωνιστήκαμε κόντρα στη γυναικεία ομάδα, κάτι όμορφο και πρωτόγνωρο για τότε!»
ΜΒ: «Πάνω σε αυτό, θυμάμαι έντονα, τη σεζόν της Α2 το 2023, αγωνιζόμασταν με τον Κόροιβο Αμαλιάδας στο «Α. Βαρίκας» και την ίδια ώρα τελείωνε ο αγώνας του ποδοσφαίρου, για τη Γ’ Εθνική. Και εμφανίστηκαν όλοι οι ποδοσφαριστές ξαφνικά στην εξέδρα, προκειμένου να δει το παιχνίδι μας!»
«Να παίξουμε έστω και μόνο σε ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο στην Volley League»
Και τώρα τι; Ποιο είναι το όνειρό σας; Να παίξετε έστω και ένα παιχνίδι, ένα σερβίς όπως εσύ Μάριε, μπήκες κόντρα στον Παναθηναϊκό και αποθεώθηκες από τον κόσμο, ή να δείτε την ομάδα να φτάνει ακόμα πιο ψηλά;
ΜΒ: «Έχω ένα δικό μου και ένα για την ομάδα. Εγώ δεν πρόκειται να φύγω ποτέ από τον Πανιώνιο. Αυτό που ήθελα από μικρός και όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα το επίπεδό μου, και εξακολουθώ να το θέλω, είναι να βρεθώ αγωνιζόμενος, με τη φανέλα του Πανιωνίου, έστω και για έναν πόντο στη Volley League. Όπως λέω και για πλάκα, να με δει η μητέρα μου στην ΕΡΤ, να κάνω ένα σερβίς, μια πάσα, μια επαφή με τον Πανιώνιο στην Α1! Δεν ήθελα ποτέ, ούτε θέλω να φορέσω άλλη φανέλα, θα είμαι πάντα στον Πανιώνιο! Όπως με τον Παναθηναϊκό, που ξαφνικά ο Αργύρης ο Ψάρρας μου έκανε νόημα να μπω μέσα και… μου κόπηκαν τα πόδια και ειδικά στην αποθέωση! Λόγω εργασιακού περιβάλλοντος, δεν μου επιτρεπόταν να είμαι σε όλες τις προπονήσεις, αν και τα προηγούμενα χρόνια, πάντα στη δουλειά μου, συμφωνούσαν, τώρα δεν έγινε αυτό, γι’ αυτό είχα μικρότερη συμμετοχή φέτος. Αλλά κατάφερα και αγωνίστηκα κόντρα σε ένα σύλλογο, που δεν το περίμενα ποτέ. Για την ομάδα, εύχομαι και πιστεύω, πως… με ένα βήμα τη φορά, θα πηγαίνει κάθε μέρα και καλύτερα!»
ΠΚ: «Δεν το χω διαχειριστεί ακόμα! Αν με ρωτούσες πχ, θα σου έλεγα πως θέλω να μια βασικός, έχω έναν τέτοιο εγωισμό, αν δεν μπορώ να βοηθήσω την ομάδα, με τις απαιτήσεις που υπάρχουν, θέλω να βοηθήσω, για να κάνει η ομάδα το κάτι παραπάνω. Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα την κατάσταση, να δω τις νέας συνθήκες»
Πως βλέπετε τον Πανιώνιο τα επόμενα χρόνια, εσείς που τον βλέπετε από μέσα! Πιστεύετε πως όλοι αυτή η άνοδος θα συνεχιστεί, διότι στη Volley League, μόνο εύκολα δεν θα είναι.
ΜΒ: «Θα… κολυμπήσουμε σε άγνωστα νερά. Έχουμε τον Αργύρη Ψάρρα, που έχει την απαραίτητη εμπειρία και είμαστε σίγουροι πως ήδη με το Νικήτα τον Βέλλη, έχουν ξεκινήσει το σχεδιασμό. Παρά το γεγονός πως πάμε σε άκρως επαγγελματικό περιβάλλον, θεωρώ πως δεν θα χαθεί ο ρομαντισμός, καθώς… εδώ μπαίνουμε εμείς, καθώς και στο ΤΑΑ, θα είναι άνθρωποι που αγαπούν τον Πανιώνιο, γνωρίζουν εμάς. Χωρίς τρέλες και όλα θα γίνουν»
ΠΚ: «Αν ρωτούσες κάποιον που ήταν πριν από 10 χρόνια στην ομάδα, θα σου έλεγε πως χάθηκε ο ρομαντισμός. Αλλά ακόμα και φέτος, στην πιο… επαγγελματική χρονιά μας, μέχρι την επόμενη, άπαντες λένε τα καλύτερα για την… παρέα! Ακόμα και οι ξένοι μας, τόσο πέρσι όσο και φέτος, έχουν γίνει… Πανιώνιοι, έκλαιγαν οι περσινοί μας ξένοι, ο Γκένοφ και ο Ζέλερ, φέτος ο Αντράντε ήρθε με τη γυναίκα του, και ο Χέμπερν θέλει να μάθει ελληνικά. Και σε αυτό έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης, ο Νικήτας ο Βέλλης, καθώς πάντα κάνει τις καλύτερες επιλογές αθλητών, που πρώτα είναι… άνθρωποι»
ΜΒ: «Αυτό για την παρέα, μας το λένε και αθλητές άλλων ομάδων, ζηλεύουν αυτό που χτίζουμε εδώ, μετά από τόσα χρόνια».
«Ο Πανιώνιος είναι τα πάντα για εμάς»
Και τώρα η ερώτηση που κάνω πάντα, σε παιδιά που όχι απλώς παίζουν σε μια ομάδα, αλλά την αγαπούν κιόλας. Τι είναι ο Πανιώνιος για εσάς:
ΜΒ: «Τα πάντα… Αγάπη, οικογένεια, τα παιδικά μας χρόνια, όλη μας η ζωη. Τσακωμοί, αμπελοφιλοσοφίες, αγώνες, δάκρυα, χαρές. τα πάντα. Όλα εδώ μέσα. Για μένα; Απλά… τα πάντα, όλη μου η ζωή…»
ΠΚ: «Ένας… ολόκληρος οργανισμός! Από τον Νίκο τον Τυροπιτά που θα σε δει και θα σε χαιρετήσει, από τον τύπο που θα με δει με τη φόρμα του Πανιωνίου και θα με αφήσει να περάσω το δρόμο. Θα πάω στην Κεφαλονιά και θα με ρωτήσουν… για την Πανιωνάρα. Καταλήγει οικογένεια, καταλήγει καταφύγιο. Εμένα με είχε βοηθήσει πολύ το αίσθημα του ‘’ανήκω’’, το ήθελα από μικρός. Και ειδικά σε κάποια προσωπικά, οικογενειακά προβλήματα, με βοήθησε πολύ, που πάντα είχα πέντε ανθρώπους δίπλα μου να μου σταθούν και γουστάρουμε να είμαι παρέα με κάποιον, απλά με το να είμαστε μαζί. Δεν υπάρχουν ακριβώς λόγια»…
Βέλλης: «Οι νικητές γράφουν την ιστορία, δάκρυσα και ανακουφίστηκα με την άνοδο»
Από την πλευρά του ο επικεφαλής του τμήματος, Νικήτας Βέλλης, ο άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια βγήκε μπροστά και όχι μόνο έσωσε το βόλεϊ ανδρών του Πανιωνίου από την καταστροφή, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα να ανέβει κατηγορία, δεν έκρυψε την χαρά του για την επιτυχία αυτή.
Μας ανέφερε το πως αποφάσισε να ασχοληθεί ενεργά και στάθηκε στα όσα έζησε στην υποδοχή του κόσμου μετά την ιστορική άνοδο της ομάδας στην Volley League.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς ενεργά με τον Πανιώνιο;
«Έτσι γεννήθηκα, δεν ήταν θέμα επιλογής. Αυτό που με έκανε όλα αυτά τα χρόνια να προσπαθώ να δημιουργήσω όμορφες στιγμές, από οποιοδήποτε πόστο είχα τη δυνατότητα να εκφράσω την αγάπη μου για το Σύλλογο, ήταν πως ήξερα καλά από μικρή ηλικία πως είναι μια διαδικασία που μπορεί να επηρεάσει έντονα τη διάθεση και την καθημερινότητα των ανθρώπων – μελών της κοινότητας του. Αξίζει να παλεύεις όλο αυτό να γίνει μια θετική επιρροή λοιπόν».
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που συνάντησες όλο αυτό το διάστημα;
«Να καταλάβω το άθλημα και τις ανάγκες του, να βρω το χρόνο να δώσω την ενέργεια που πραγματικά είχε ανάγκη το όλο εγχείρημα.
Δε θέλω να το κάνω να ακουστεί σαν παραμύθι, αλλά ειλικρινά όλα όσα ακούγονται δύσκολα σε αυτή την ιστορία όσον αφορά οικονομικά, υλικά θέματα δεν ήταν τόσο «βουνό» να επιλυθούν, καθώς ο Σύλλογος έχει τον κόσμο που αν του δώσεις ένα περιβάλλον καθαρό, μια συνθήκη εμπιστοσύνης θα στηρίξει, θα ενισχύσει, θα προσφέρει πόρους και λύσεις.
Τον Πανιώνιο δεν τον μεγαλώνουμε εμείς, ο Πανιώνιος μεγαλώνει εμάς. Εμείς, οι άνθρωποι που τον πρεσβεύουμε, όπου παρουσιαζόμαστε και συστηνόμαστε ως «Πανιώνιος» αυτόματα αποκτούμε οντότητα. Κάπως έτσι όλα γίνονται πιο εύκολα»!
Υπήρξε στιγμή που να σκέφτηκες να κάνεις πίσω; Και αν ναι ποια ήταν αυτή;
«Κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν, όχι αυτής που δεν αγωνιστήκαμε λόγω κόβιντ, της επόμενης, 2021/2022. Δεν ήταν κάποια σκέψη που κράτησε πολύ. Και δεν ήταν ο υποβιβασμός ο λόγος. Τη σεζόν αυτή κινηθήκαμε με ελάχιστους πόρους και χάσαμε μόνο στο γήπεδο. Κερδίσαμε πολλά και χτίσαμε τη νοοτροπία που μας οδήγησε σε τρεις καταπληκτικές σεζόν.
Οι πραγματικοί λόγοι ήταν προσωπικοί και είχαν να κάνουν με τη ψυχολογία μου. Η αγάπη που εισέπραξα από όλα τα μέλη της ομάδας, και η στήριξη εκτός του αγωνιστικού – προπονητικού τιμ από 3 ανθρώπους, τον αδελφό μου, τον Μπάμπη και τον Δάνη εκείνη την περίοδο, με έκαναν να το αντιστρέψω όλο και να αποφασίσω να φέρω και άλλον κόσμο κοντά και να το πάμε μέχρι ένα πετυχημένο τέλος. Άξιζε η κάθε στιγμή και τους ευχαριστώ όλους».
Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου ήρθε στο μυαλό όταν η ομάδα ανέβηκε για πρώτη φορά στην Volleyleague ;
«Θα στο πω πιο περιγραφικά από όπως πραγματικά το σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή.
Σκέφτηκα πως πλέον η ιστορία μας και ο κόπος όλων θα εξιστορηθεί. Ας είμαστε ειλικρινείς, οι νικητές γράφουν την ιστορία.
Χάρηκα για όλα τα μέλη της ομάδας γιατί ξέρω πόσο το ήθελαν και πόσο δούλεψαν. Χάρηκα για όλον αυτόν τον κόσμο που πρόσφερε χρήματα, ενέργεια, εθελοντική εργασία και δικαιώθηκαν.
Δάκρυσα, ανακουφίστηκα και ένιωσα πως σε αυτή τη μεγάλη μας αγκαλιά στη μέση του γηπέδου, ήταν μαζί μας όλοι όσοι πορεύτηκαν μαζί μας αυτά τα 5 χρόνια».
Ποιο είναι το όνειρο σου για τον Πανιώνιο και για το τμήμα;
«Να μην αλλάξουμε νοοτροπία και να συνεχίσουμε με την ίδια ενέργεια. Να υπάρχει εξέλιξη σε όλο αυτό που συμβαίνει με τη συμμετοχικότητα και τα πλατιά χαμόγελα εντός και εκτός παρκέ. Είμαστε το τμήμα με τα παιδιά που χαμογελάνε και ονειρεύομαι να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε το οικογενειακό κλίμα και τη ψυχική υγεία γύρω μας! Είμαστε το τμήμα που το διοικεί ο κόσμος του και προσπαθώ να τον εκφράζω με τον πιο δίκαιο τρόπο».
Πως βίωσες την υποδοχή το βράδυ της Πέμπτης έξω από το Βαρίκας;
«Λίγο αμήχανα. Πρώτη φορά έζησα μια τέτοια κατάσταση από την άλλη της πλευρά. Άξιζε στα παιδιά αυτή η υποδοχή και άξιζε στον κόσμο αυτή η χαρά. Είμαι τυχερός που ήμουν εκεί να το ζήσω και που συμμετείχα στο να δημιουργηθεί μια τέτοια, όμορφη στιγμή».
Πόσο σημαντικό είναι το ότι βλέπουμε τόσο ενωμένα όλα τα τμήματα του Πανιωνίου και που πιστεύεις πως οφείλεται αυτό;
«Η καλή σχέση μεταξύ των τμημάτων οφείλεται σε όσα προηγήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια της επανεκκίνησης και του επαναπροσδιορισμού. Υπάρχει ενθουσιασμός στο Σύλλογο και υπάρχουν πολλά νέα και φρέσκα πρόσωπα με κίνητρο και στόχους. Αυτά τα στοιχεία δημιουργούν την ενότητα, και το πιο σπουδαίο αυτής της κατάστασης είναι πως υπάρχουν περισσότεροι να δώσουν ενέργεια, ουσία και λύσεις.
Σε κάθε φρέσκο υπάρχει ενθουσιασμός, ελπίζω στο μέλλον οι σχέσεις να καλλιεργηθούν με ωριμότητα και ομοιογένεια. Εδώ θα είμαστε να το ζήσουμε και να το παλέψουμε».
Τι είναι για εσένα ο Πανιώνιος;
«H καταγωγή μου, η οικογένεια μου, ο χώρος έκφρασης μου».
Φωτογραφίες: Λυδία Πετροπούλου
Πηγή: gazzetta.gr
