Η Εθνική Κ20 δεν τα πήγε καθόλου καλά στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξάγεται στην Άρτα, με την εικόνα της να δείχνει πως χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα.
Γράφει ο Φώτης Καρακούσης
Λίγες ημέρες μετά τα ευχάριστα που είχαμε στις Εθνικές ανδρών και γυναικών, οι οποίες έκαναν το δύο στα δύο με Βόρεια Μακεδονία εκτός και Γεωργία εντός και Αυστρία εκτός και Βόρεια Μακεδονία εντός, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά την πρόκριση στα ερχόμενα Eurovolley, η Εθνική Εφήβων πλην κάποιων εξαιρέσεων δεν έδειξε καλό πρόσωπο στην Άρτα.
Οι μικροί του Κώστα Λιώση δεν τα κατάφεραν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στην όμορφη αυτή πόλη. Και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στην βαθμολογία, όπου ο αποκλεισμός ήταν δεδομένος και τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος της πρώτης φάσης, αλλά η εικόνα που είχε στο μεγαλύτερο διάστημα του συγκεκριμένου τουρνουά.
Με εξαίρεση την αναμέτρηση με την Σκωτία, όπου ο αντίπαλος ήταν χαμηλής δυναμικότητας (η χειρότερη ομάδα του ομίλου) και την Ισπανία που κατάφερε και αυτή να κερδίσει μόνο τους Σκοτσέζους το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα όχι απλά δεν πήρε κάποια νίκη, αλλά δεν κατάφερε να πάρει ούτε ένα σετ. Ηττήθηκε σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια με 3-0 και μόνο απέναντι στους Σλοβένους έδειξε να το παλεύει λίγο παραπάνω.
Φυσικά και κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτές τις ηλικίες να κατακτήσουν τίτλους. Προσωπικά αυτό που θέλω είναι να βλέπω βελτίωση και οι παίκτες που πλαισιώνουν τις μικρές Εθνικές, να βρεθούν κάποια στιγμή και στην ανδρών. Το Ευρωπαϊκό όμως της Άρτας μας έδειξε κάποια πράγματα που οι Ομοσπονδιακοί προπονητές πρέπει να δουλέψουν προκειμένου να ανέβει συνολικά το άθλημα στην χώρα μας.
Και να δουλέψουν στην αθλητικότητα των παικτών. Πραγματικά και χωρίς να υπάρχει κάποια αιχμή στους παίκτες, που μέσα από την καρδιά μου θέλω να πετύχουν, γιατί θέλω να πετύχει πάνω από όλα το βόλεϊ, υπήρχε μεγάλη διαφορά στον συγκεκριμένο τομέα από τους αντιπάλους τους. Ήταν σαν να έβλεπες του Ισραηλινούς, τους Σλοβένους, τους Τσέχους (για Ιταλούς δεν το συζητάμε καν), να είναι ένα επίπεδο πιο πάνω.
Επίσης είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχει εξέλιξη στην δουλειά. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπουμε στην Κ17 η Εθνική να κάνει περίπατο απέναντι σε ομάδες οι οποίες δύο και τρία χρόνια αργότερα βρίσκονται πολύ πιο πάνω από την Ελλάδα. Όταν αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα (μια διαφορά που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και στην ανδρών), τότε σημαίνει πως η αλυσίδα της σωστής δουλειάς κάπου σπάει και η ατομική εξέλιξη αρχικά και εν συνεχεία και η ομαδική, δεν είναι αυτή που θα έπρεπε.
Το θέμα ξαναλέω δεν είναι μια κακή πορεία, μια κακή εικόνα σε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ20. Το σημαντικό είναι οι παίκτες αυτοί να μην χαθούν στον δρόμο και να φτάσουν κάποια στιγμή να αγωνίζονται στο ελληνικό πρωτάθλημα και αυτοί που θα ξεχωρίσουν και στην Εθνική Ανδρών. Το θέμα είναι πως για να γίνει αυτό πρέπει να τους δοθεί περισσότερο βάρος να δουλευτούν παραπάνω και σε τομείς που φαίνεται να υπάρχει μεγάλη διαφορά με τους αντιπάλους τους, όσο μεγαλώνουν. Το ταλέντο υπάρχει και αυτό δεν το συζητάμε καν, υπάρχει αλλά δεν φτάνει από μόνο του. Χρειάζεται πολλή δουλειά και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στην Άρτα…
ΥΓ: Οι αγώνες της Άρτας έβγαλαν ένα όνομα. Σιμεόν Νικόλοφ. Ίσως ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή την στιγμή στο άθλημα στην συγκεκριμένη κατηγορία και όχι μόνο. Γεννημένος στις 24/11/2006 και με ύψος 2.07 είναι ένας απίστευτος πασαδόρος που στην Εθνική ανδρών της Βουλγαρίας έχει παίξει και ως διαγώνιος. Μιλάμε για ένα θαύμα της φύσης που είναι δεδομένο πως θα αφήσει εποχή.
