Ολυμπιακοί Αγώνες: Το βόλεϊ και στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι έδειξε και πάλι πως σε αυτό το επίπεδο είναι το πιο θεαματικό άθλημα που υπάρχει. Μας προσέφερε συγκινήσεις, έκανε το κόσμο να γεμίσει σε κάθε αναμέτρηση το γήπεδο, αλλά εκτός από τις καλές, είχε και άσχημες στιγμές.
Γράφει ο Φώτης Καρακούσης
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόντουσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να δούμε για ακόμα μία φορά πως το βόλεϊ ανδρών σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι με διαφορά του δεύτερου το πιο θεαματικό άθλημα που υπάρχει. Στο Παρίσι οι 12 ομάδες, προσπάθησαν και στην μεγάλη τους πλειονότητα μας έκαναν να χαρούμε βόλεϊ. Μας προσέφεραν σπουδαία παιχνίδια με πολλές συγκινήσεις και μας έβαλαν στην λογική να περιμένουμε πως και πως την επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Φυσικά και στο Παρίσι υπήρχαν πράγματα που μας άρεσαν και πράγματα που δεν ξετρελαθήκαμε και παρακάτω θα σταθούμε και στα δύο, σε ένα κλείσιμο, μιας απόλυτα πετυχημένης διοργάνωσης όσον αφορά το συγκεκριμένο άθλημα.
Ξεκινάμε με τι μας άρεσε. Αρχικά μας άρεσε υπερβολικά η εικόνα των γεμάτων εξεδρών σε κάθε παιχνίδι. Συνολικά σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες τα γήπεδα όλων των σπορ ήταν γεμάτα, κάτι που μας είχε λείψει αν σκεφτούμε πως η προηγούμενη διοργάνωση έγινε χωρίς κόσμο λόγω κορονοϊού. Στο βόλεϊ ειδικά, δεν υπήρχε αναμέτρηση που να έγινε sold out, συνεχίζοντας την παράδοση που έχει δημιουργήσει το άθλημα αυτό. Η πετοσφαίριση σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και δεκαετίες, είναι ένα από τα αθλήματα με την μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο, κάτι που αποδείχθηκε και στο Παρίσι. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, ο κόσμος δημιούργησε εξαιρετική ατμόσφαιρα και κάθε παιχνίδι ήταν σαν μια μεγάλη γιορτή. Μια γιορτή που μακάρι να μπορέσουμε να δούμε και στα δικά μας γήπεδα, κάτι που ωστόσο φαντάζει από δύσκολο έως απίθανο.
Μας άρεσαν τα μεγάλα παιχνίδια που έγιναν, με αποκορύφωμα το Ιαπωνία – Ιταλία που χωρίς δόση υπερβολής ήταν το καλύτερο όχι της διοργάνωσης, αλλά της χρονιάς, για να μην πω της πενταετίας. Και το ευχάριστο είναι πως η σπουδαία αυτή μάχη δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, καθώς πολλές αναμετρήσεις μα καθήλωσαν με το θέαμα να είναι στο υψηλότατο επίπεδο. Μας άρεσε πάρα πολύ η εικόνα που είχε η Σλοβενία και ο Στερν στην φάση των ομίλων, με τον πρώην πλέον παίκτη του Ολυμπιακού να βγαίνει πρώτος σκόρερ. Σλοβένοι και Ιταλοί αρχικά και Αμερικανοί στην συνέχεια είχαν την καλύτερη παρουσία στην πρώτη φάση.
Στα αξιοσημείωτα και η καλή παρουσία των κεντρικών. Οι Αμερικανοί Χολτ και Άβεριλ, οι Πολωνοί Μπιένιεκ (ήταν άτυχος στα νοκ άουτ), Κοτσανόφσκι, οι Γάλλοι Λε Γκοφ και Σενεζιέ, οι Ιταλοί Γκαλάσι, Ρούσο και φυσικά οι Γερμανοί Μπρέμε και Κρικ μας έδειξαν πόσο σημαντική είναι αυτή η θέση, καθώς πλέον μια ομάδα που δεν απειλεί από το κέντρο και κυρίως δεν κάνει μπλοκ ή σπάσιμο της μπάλας για να έχει κόντρα επίθεση, δύσκολα μπορεί να φτάσει μακριά το υψηλότερο επίπεδο. Κλείνοντας το τι μας αρέσει, αν και θα μπορούσα να γράφω για ώρα, καθώς όλα ήταν υπέροχα στο τουρνουά αυτό, ας σταθούμε σε κάποιες ομάδες που ξεχώρισαν. Η Ιαπωνία ήταν μια από αυτές, με τους Ιάπωνες στο 2-0 και 24-21 με τους Ιταλούς να χάνουν την ευκαιρία της ιστορίας τους για κάτι πραγματικά μεγάλο.
Η παρέα των Τακαχάσι, Νισίντα και Ισικάουα, δεν είχε καλά παιχνίδια ομίλων, αλλά απέναντι στην Ιταλία να δείχνουν πως το ταβάνι τους είναι πολύ ψηλό. Όπως και στο πρόσφατο VNL, έτσι και στο Παρίσι έπαιξαν θεαματικό βόλεϊ, με εξαιρετικά γρήγορη επίθεση και άμυνες που βγαίνουν μόνο σε play station. Χωρίς αμφιβολία η Ιαπωνία ήταν η πιο fan watch ομάδα στην Γαλλία και πολύ κοντά της οι ΗΠΑ. Παίζοντας ουσιαστικά με 3 ακραίους, καθώς ο Άντερσον ως διαγώνιος έπαιρνε υποδοχή, οι Αμερικανοί είχαν πλουραλισμό στην επίθεση και έβγαζαν φάσεις που χαιρόσουν να βλέπεις.
Και φυσικά καλή η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ, αλλά και πάλι η Γαλλία φάνηκε πως είναι φτιαγμένη για μεγάλους αγώνες. Η παρέα του Ν’ Γκαπέ, του πληρέστερου βολεϊμπολίστα του κόσμου, μετά την μέτρια παρουσία στην φάση των ομίλων, δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης. Για την ακρίβεια την άφησαν απέναντι στην Γερμανία που επίσης ήταν ευχάριστη έκπληξη, αλλά μετά τόσο σε ημιτελικό, όσο και σε τελικό έπαιξαν πολύ διαβασμένα φτάνοντας άνετα στον τελικό. Κόντρα σε Ιταλούς το μπλοκ τους σταμάτησε τους Μικελέτο, Λάβια, κόντρα σε Πολωνία τους Λεόν Κούρεκ. Άριστο κοουτσάρισμα του Τζιάνι που χωρίς αμφιβολία ήταν και ο προπονητής του τουρνουά.
Πάμε τώρα στα τι δεν μας άρεσε. Δεν μας άρεσε καθόλου η παρουσία της Σερβίας και της Αργεντινής. Οι Σέρβοι ήταν σκιά του εαυτού τους, χωρίς κάτι καινούργιο, έπαιξαν κακό βόλεϊ και έμειναν εκτός. Οι Αργεντινοί πήγαν στο Παρίσι με το χάλκινο μετάλλιο στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά πραγματικά απλά ήταν λίγο καλύτεροι από την Αίγυπτο που ήταν η χειρότερη ομάδα του τουρνουά. Ο Ντε Τσέκο δεν μπορούσε να τα κάνει όλα μόνος του, ο Κόντε ήταν κακός και η τελευταία θέση σε όμιλο με ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία χωρίς καμία νίκη, τα λέει όλα.
Επίσης δεν μας άρεσε καθόλου το ότι σε μια διοργάνωση με μεγάλα παιχνίδια και σπουδαίες μάχες, ο τελικός ουσιαστικά μας ξενέρωσε. Η Γαλλία κυριάρχησε απόλυτα, η Πολωνία ήταν εκτός αγώνα και σε κανένα σημείο δεν μπόρεσε να βάλει δύσκολα στους οικοδεσπότες και εκεί που περιμέναμε ένα μεγάλο και αμφίρροπο ντέρμπι, είδαμε έναν υγιεινό περίπατο των Γάλλων, που βέβαια μαγκιά τους που κατάφεραν να πάρουν τόσο εμφατικά μια τόσο μεγάλη διοργάνωση.
Κλείνοντας μας άρεσε που και σε αυτούς του Ολυμπιακούς Αγώνες είδαμε την ελληνική διαιτησία να είναι εκεί, με τον Νώντα Γεροθόδωρο να δείχνει για ακόμα μία φορά πως η χώρα μας συνεχίζει να βγάζει σπουδαίους διαιτητές. Ας ευχηθούμε πως κάποια στιγμή θα μπορέσουμε και πάλι να δούμε και την Εθνική μας ομάδα στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού. Μια γιορτή που όπως φάνηκε και φέτος λατρεύει το βόλεϊ, το με διαφορά του δεύτερου, πιο θεαματικό άθλημα που υπάρχει…
