Του Στάθη Νικολούζου
Τα πρωταθλήματα στο γυναικείο βόλεϊ πάνε από το κακό στο χειρότερο…
Οι περισσότερες ομάδες δεν ξέρουν που χρωστάνε και τα προβλήματα κάθε μέρα αυξάνονται.
Οι ομάδες αναζητούν σωτήρες – επενδυτές, ενώ ταυτόχρονα οι δυό τρεις ”μάνατζερ” που υπάρχουν στον χώρο (αυτοαποκαλούνται μάνατζερ αφού κανένας δεν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος) παραμυθιάζουν παράγοντες και προπονητές χτίζοντας ομάδες με βάση το δικό τους συμφέρων και ανεβάζοντας τα έξοδα.
Η κατάσταση χειροτερεύει αφού οι ομάδες δεν αντιμετωπίζουν καταπρόσωπο τα προβλήματα και τα βάζουν κάτω από το χαλί.
Τους ενδιαφέρει σε ποια κατηγορία θα παίξουν και όχι πως θα ”χτίσουν” σήμερα το μέλλον τους. Πλημυρισμένες στα χρέη ονειροβατούν για τον κροίσο επενδυτή και δεν φτιάχνουν ένα γραφείο μάρκετινγκ που θα φτιάξει την εικόνα τους και σιγά σιγά θα φέρει και έσοδα.
Ομάδες που δεν επενδύουν στην προβολή της ομάδας τους, που δεν αγκαλιάζονται από τις τοπικές κοινωνίες αφού κανένας δεν κάνει τίποτα για αυτό.
Προπονητές που δεν διστάζουν να κλείσουν σε ομάδα ακόμα και τσάμπα για να υπάρχουν στον χώρο χωρίς να ενδιαφέρονται για τις υποδομές του συλλόγου αλλά και να αναδείξουν ένα παιδί, απλά χαίρονται με την εφήμερη επιβίωση τους. Που σπρώχνονται ποιος θα περάσει πρώτος την χρεοκοπημένη πόρτα της ομοσπονδίας παρέχοντας τις υπηρεσίες τους δωρεάν (μόνο για τον τίτλο και την δουλειά από κάποιο σωματείο που μπορεί να τους φέρει αυτός) και μόλις μπουν, αρχίζουν να γκρινιάζουν για όλα, δηλώνοντας εθελοντές του αθλήματος
Αθλήτριες που ζητάνε ότι τους κατέβει στο κεφάλι χωρίς να ενδιαφέρονται να προβάλουν τον εαυτό τους και τον σύλλογο που τις πληρώνει. Που θεωρούν αγγαρεία να πάνε μια κοινωνική εκδήλωση του συλλόγου.
Ομοσπονδία που είναι ο καθρέφτης των διαλυμένων συλλόγων, πελαγοδρομεί στα προβλήματα της καθημερινότητας και τους παρελθόντος.
Υπάλληλοι στην ομοσπονδία που έχουν βασικό ρητό «μη μου τους κύκλους τάραττε»!
Με νομικό καθεστώς που βοηθάει όλη αυτή την κατάσταση και δεν δημιουργεί κίνητρα για μια ανάπτυξη των ίδιων των ομάδων και του αθλητισμού γενικότερα επιβραβεύοντας της ανομία.
Σ αυτό το βόλεϊ γυναικών, τέλος Μαΐου οι ομάδες δεν ξέρουν που θα παίξουν ενώ όσες πλην Ολυμπιακού είχαν δικαίωμα να δηλώσουν συμμετοχή στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είπαν ένα ”γενναίο” ΟΧΙ.
Θέλουν να πρωταγωνιστούν στην μιζέρια των Ελληνικών πρωταθλημάτων και να είναι πρώτοι στο χωριό!
Γιατί στην πόλη, μάλλον ”χάνονται” στον δρόμο!
Ας καταργήσουμε τις Εθνικές κατηγορίες και ας υπάρχουν μόνο τοπικά πρωταθλήματα και ο Ολυμπιακός να παίζει στην Ευρώπη αφού δεν φοβάται να βάζει τους στόχους ψηλά και με οργάνωση να φτάσει στην κορυφή της πόλης!
Σ αυτό το βόλεϊ γυναικών χωρίς αρχή και τέλος μόνο ο Ολυμπιακός είναι ομάδα οργανωμένη, με στόχους και συγκεκριμένο προσδιορισμό. Γνωρίζω ότι αυτή η ακραία θέση μου θα στεναχωρήσει αρκετούς φίλους αλλά ίσως και πρέπει να αναλογιστούν τα λάθη που κάνουνε και συνεχίζουν να επιμένουν.
Ας τολμήσουν όλοι να κάνουν ένα restart στο Ελληνικό βόλεϊ!
ΥΓ. Η κατάσταση στο αντρικό μπορεί να χειρότερη και θα ασχοληθούμε με αυτό σε άλλη ανάρτηση.
