Η πασαδόρος Κωνσταντίνα Νικολαϊδη η οποία ανανέωσε πρόσφατα με το σύλλογο του ΑΟ Παλλήνης, έγραψε σ’ ένα κείμενο τις προσωπικές σκέψεις της για τα ψυχικά οφέλη του βόλεϊ και του αθλητισμού και στο οποίο αναφέρει:
«Προχθές βρέθηκα σε μια πλατεία. Πιο κει μια ομάδα βόλει, κορασίδες μάλλον, με τις εμφανίσεις του αγώνα, τις ψηλές άσπρες τους κάλτσες και τα αθλητικά τους παπούτσια, τραγουδούν και χορεύουν. Νίκη! Το έχω νιώσει αυτό το συναίσθημα… και ξαφνικά αρχίζω και ξαναζώ τις στιγμές που μου χάρισε ο αθλητισμός.
Τη μία μετά την άλλη, διαδοχικά, όσες μπορεί ακόμη να ανακαλέσει η μνήμη μου. 10 χρονών η πρώτη μου επαφή αφού παράτησα το τέννις αναζητώντας ομαδικότητα, συνεργασία, επαφή…11, 12, 15, 18, 22, 26, 29, 31.
Τα 2/3 της ζωής μου βόλει, βόλει, βόλει… Μια μπάλα (παλιά άσπρη, έπειτα πολύχρωμη) και πάμε… μίνι, παγκορασίδες, προπόνηση, πανελλήνιο, κορασίδες, σχολικό, προπόνηση, βάρη, νεάνιδες, κούραση, προετοιμασία, γυναίκες, κύπελλο, προπόνηση, βάρη, πρωταθλήμα, final four, απονομή, ρουτίνα, επιβράβευση, φωνές, κούραση, επικοινωνία, προετοιμασία, προπόνηση, ήττα, νίκη, αγκαλιά και φτου ξανά-μανά τα ίδια… Και μέσα απ’ όλα αυτά, συναισθήματα!
Έντονα συναισθήματα… γέλιο, δάκρυ, πάθος, θλίψη, υπερένταση, χαρά, επικοινωνία, θυμός, φιλία, πειθαρχία, εκτόνωση, αγωνία, συνεργασία, επιμονή, άγχος, υπομονή, πείσμα, στόχος, αυτοσυγκράτηση, σεβασμός, αγάπη… φυσικό επακόλουθο φτάνω να αναρωτιέμαι ποια θα ήμουν χωρίς τον αθλητισμό, πως θα ήμουν. Σίγουρα το έχουν σκεφτεί κι άλλοι αθλητές. Τι έδωσε αυτή η μπάλα, τι πήρε… Η ζυγαριά γέρνει προς την μπάλα. Ζυγίζει χρυσάφι και είναι πάνω από νίκες και ήττες.
Η νίκη είναι απλώς η Ιθάκη. Ωραία δε λέω, μεγάλη συγκίνηση να φτάσεις, αλλά η ουσία είναι στο ταξίδι. Όσα μας έδωσε ο αθλητισμός ξεπερνούν κατά πολύ όσα μας στέρησε γι’ αυτό και δεν τον αποχωριζόμαστε εύκολα και κάθε “τελευταία μου χρονιά” αντικαθίσταται από “μια χρονιά ακόμη”, κάθε απογοήτευση από χαμόγελο και πείσμα.
Είναι τρόπος ζωής αυτή η μπάλα, η οποιαδήποτε μπάλα. Ή καλύτερα, είναι η ίδια η ζωή, επειδή αυτή ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτό που είμαστε… γι’ αυτό που γίναμε.
Αυτός ήταν ο δικός της στόχος και τον κατάφερε. Τον καταφέρνει πάντα. Η μπάλα πρόσφερε απλόχερα και διαμόφωσε χαρακτήρες. Τελειώνει η αναπόληση εκεί στην πλατεία με τις φωνές που απομακρύνονται.
Τα κοριτσάκια φεύγουν κι εγώ μένω μ’ ένα χαμόγελο και μ’ ένα “ευχαριστώ” στο στόμα που δεν ξέρω σε ποιον να το πω… σε ποιον να το πω και να καταλάβει όλο αυτό που σημαίνει…
Ευχαριστώ αυτή τη μπάλα… και όσους υπήρξαν αγνοί υποστηρικτές της πανανθρώπινης ιδέας του αθλητισμού, είτε τους γνώρισα, είτε όχι.
Κωνσταντίνα Νικολα’ι’δη»
