Ο Φώτης Καρακούσης γράφει για την εντυπωσιακή Ιαπωνία που τα τελευταία χρόνια προσπαθεί να αλλάξει το βόλεϊ και να το κάνει άθλημα και των κοντών.
Όταν μιλήσαμε για να γράφω σε αυτό το site για το αγαπημένο μας βόλεϊ, αυτό που άκουσα και μου άρεσε με την πρώτη, είναι πως θα μπορώ να γράφω ότι θέλω, το οποίο φυσικά θα έχει σχέση με το άθλημα αυτό. Εννοείται πως το βάρος θα πέσει στις μεγάλες ομάδες σε άνδρες και γυναίκες, αλλά και την Εθνική, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και ερεθίσματα για κάτι άλλο.
Ένα τέτοιο ερέθισμα μας έχει δώσει η Ιαπωνία και τα όσα κάνει τα τελευταία χρόνια. Για δεκαετίες αυτό που λέγαμε όταν αναφερόμασταν στο βόλεϊ, είναι πως πρόκειται για ένα ρατσιστικό άθλημα. Ένα άθλημα που το ύψος παίζει σημαντικό ρόλο, με τους κοντούς ακραίους ή και διαγώνιους που ξεχώριζαν, να είναι μετρημένοι στα δάκτυλα.
Τον παραπάνω άγραφο κανόνα πάει να αλλάξει τα τελευταία χρόνια η Ιαπωνία. Η εκπληκτική αυτή ομάδα του Φιλίπ Μπλαν δεν σταματά σε κάθε μεγάλη διοργάνωση να μας εκπλήσσει, με αποκορύφωμα την πρόκριση στον τελικό του VNL όπου και πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις χάνοντας στις λεπτομέρειες από την Γαλλία. Το θέμα όμως δεν είναι πως οι Ιάπωνες έχουν καταφέρει να βρεθούν τόσο ψηλά, παίζοντας πραγματικά πανέμορφο βόλεϊ, αλλά το ότι το έχουν πετύχει με ένα πολύ κοντό σύνολο.
Ο αρχηγός της ομάδας και για πολλά παιχνίδια πρώτος της σκόρερ, είναι μόλις 1.91. Ο λόγος για τον Γιούκι Ισικάγουα που «πυροβολάει» από το σερβίς, βγάζει εξαιρετική υποδοχή και στην επίθεση είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον κόψει το αντίπαλο μπλοκ, γιατί πολύ απλά δεν τον προλαβαίνει. Ο επίσης εξαιρετικός σκόρερ, Γιούτζι Νισίντα, παρότι διαγώνιος είναι μόλις 1.87. Και αν λέμε πως τον Ισικάγουα δεν τον προλαβαίνει το αντίπαλο μπλοκ, τον αριστερόχειρα διαγώνιο δεν τον προλαβαίνει ούτε η τηλεόραση.
Ο τρίτος μεγάλος πρωταγωνιστής της Ιαπωνίας είναι ο πασαδόρος Μασαχίρο Σεκίτα που είναι μόλις 1.76 αλλά όταν τον βλέπεις να πηδάει στο μπλοκ φοβάσαι μην περάσει απέναντι. Οι Γιαπωνέζοι με όσα έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια δείχνουν πως τελικά το βόλεϊ μπορεί να μην είναι τόσο ρατσιστικό. Για να μην είναι βέβαια θα πρέπει ο κάθε παίκτης να δουλέψει όσο γίνεται παραπάνω σε ταχύτητα, άλμα και καρπό στο χτύπημα. Αυτό ακριβώς έχουν κάνει και στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου.
Οι κοντοί ακραίοι και διαγώνιος «πηδάνε στον Θεό», είναι εξαιρετικά γρήγοροι στην επίθεση και τα χτυπήματά τους είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Με αυτά τα στοιχεία και έχουν αλλάξει το άθλημα και έχουν κάνει τους φίλους του βόλεϊ να μην χάνουν την ευκαιρία να τους δουν και φυσικά δείχνουν και το δρόμο σε άλλες ομάδες και παίκτες (κυρίως) που δεν προσπαθούν παραπάνω επειδή μέσα τους τα παρατάνε νομίζοντας πως δεν έχουν ελπίδα για κάτι καλό επειδή τους λείπει το ύψος.
Φυσικά και δεν ξέρω αν αυτή η αλλαγή που φέρνει η συγκεκριμένη ομάδα συμπαρασύρει και άλλες και εννοείται κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό πριν επιστρέψουμε στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του αθλήματος που θέλουν το ύψος να παίζει σημαντικό ρόλο. Το σίγουρο είναι πως η Ιαπωνία έχει αλλάξει το άθλημα το τελευταίο διάστημα και πως αν αγαπάς το βόλεϊ θα κάτσεις να την απολαύσεις σε κάθε της αγώνα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως «και οι κοντοί μπορούν να πηδήξουν».
ΥΓ: Εκτός από την ταχύτητα, το άλμα και τα ποιοτικά χτυπήματα, αυτό που ξεχωρίζει στην Ιαπωνία είναι ο τρόπος που αμύνεται η ομάδα αυτή. Οι Γιαπωνέζοι δεν αφήνουν καμία μπάλα να πέσει κάτω και καλύπτουν με εξαιρετικό τρόπο τον χώρο και οι άμυνές τους είναι για σεμινάριο, κάτι που είδαμε και στο παιχνίδι με την Σλοβενία. Έχουν καταφέρει να μας προσφέρουν φοβερό θέαμα από την πίσω ζώνη, κάτι που ελάχιστες ομάδες μπορούν να πετύχουν.
ΥΓ1: Πολλοί είπαν (μαζί τους και εγώ) πως στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα διεξαχθούν στο Παρίσι ο 2ος όμιλος με Πολωνία, Ιταλία και Βραζιλία είναι «φωτιά». Με τέτοια Ιαπωνία φοβερός αναμένεται και ο 3ος που έχει Ιαπωνία, Αργεντινή, Γερμανία και ΗΠΑ. Ένας όμιλος δηλαδή στον οποίο αναμένεται να γίνει τεράστια μάχη όχι μόνο για τις δύο πρώτες θέσεις, αλλά κυρίως για να βγει μια από τις δύο καλύτερες τρίτες.
