Στο Volleyland μίλησε ο προπονητής της Εθνικής ομάδας Κ17 μετά το εξαιρετικό καλοκαίρι που εκείνη έζησε.
Ο ομοσπονδιακός προπονητής μίλησε για την εμπειρία του Πανευρωπαϊκού, το «στοίχημα» του Ηρακλείου για την επόμενη χρονιά αλλά και το πως θα κρατήσουμε αυτά τα κορίτσια κοντά στο βόλεϊ.
Αναλυτικά όσα είπε στον Ιάσονα Μίσχο:
Ξεκινώντας το καλοκαίρι μπορούσατε να φανταστείτε που θα φτάσει η Εθνική;
Εμείς έχουμε κάποια δείγματα κάθε φορά που κάνουμε τις αρχικές μετρήσεις και καταγραφές των παιδιών σε όλη τη χώρα γιατί αυτή η ηλικία είναι η πρώτη εισαγωγική ηλικία των παιδιών. Είχαμε μία πρώτη παρουσία στο πρώτο Βαλκανικό και είχαμε πάρει την τρίτη θέση στην Άγκυρα, επόμενος ο στόχος που θέσαμε είναι να έχουμε μία παρουσία μέσα στα μετάλλια και ακολούθως να έχουμε μία πορεία στο Ευρωπαϊκό την όγδοη θέση. Το να κάνουμε το 7/7 και να παίξουμε στον ημιτελικό με την Ιταλία και να χάσουμε στον πόντο από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης σίγουρα δεν το περιμέναμε.
Πώς διαχειρίστηκαν τα παιχνίδια αυτά τα πολύ κρίσιμα παιχνίδια;
Η ομάδα απαρτίζεται από παιδιά που είναι πρωταγωνίστριες στα σωματεία τους τόσο σε επίπεδο γυναικών όσο και σε αναπτυξιακά. Έχουν αγωνιστική εμπειρία και πολλές κοπέλες έχουν οδηγήσει τις ομάδες τους σε τελικές φάσεις πανελληνίων. Με κάποια από αυτά τα παιδιά είμαι μαζί εδώ και τρία χρόνια και αυτός ο κορμός αναπτύσεται εδώ και δύο χρόνια. Αναπτύσσαμε έναν κώδικα επικοινωνίας, βάλαμε τους πυλώνες πάνω στους οποίους χτίσαμε, αλλά σίγουρα παιχνίδια όπως ημιτελικοί και μικροί τελικοί ήταν ένα πολύ δύσκολο ταξίδι.
Πάντως η ομάδα είχε μία «refuse to lose» νοοτροπία, πόσο σημαντικό είναι αυτό;
Είναι σημαντικό, δείχνει ότι τα παιδιά έχουν έναν χαρακτήρα, αυτό υπάρχει αλλά καλλιεργείτε κιόλας, η ψυχολογία νικητή. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι το Βαλκανικό είναι μία μικρογραφία Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, παίζουν χώρες με υποδομή που στηρίζουν στα αναπτυξιακά τις πρώτες τους ομάδες. Μιλάμε για ομάδες που παίζουν στα μετάλλια και μη ξεχνάμε ότι η Τουρκία πήρε το VNL. Αυτό δείχνει τη δυναμική του αθλήματος σε αυτές τις χώρες και το πόσο το προσέχουν. Πρέπει να τονίσουμε ότι το γυναικείο βόλεϊ παίζεται παγκοσμίως, είναι απίστευτος ο ανταγωνισμός.
Βλέπουμε τις ομάδες μας να ξεχωρίζουν αυτά τα χρόνια, θα μπορέσουμε στο μέλλον να χτυπήσουμε σε επίπεδο γυναικών τις υπερδυνάμεις που κερδίσαμε φέτος στην Κ17;
Eίναι σαν να ξεκινάει μία κούρσα 100 μέτρων, στα πρώτα 20 όλες οι ομάδες είναι κοντά, όταν ανοίγει η κούρσα μεγαλώνουν οι διαφορές και γιγαντώνεται η ψαλίδα, οι αθλήτριες βάζουν άλλα πράγματα μπροστά που τους απασχολούν και ότι δεν είναι επαγγελματικά αναγνωρισμένο το γυναικείο βόλεϊ αποτελεί τροχοπέδη. Στις αναπτυξιακές ηλικίες είμαστε καλά, το συνολικό πλαίσιο όμως είναι πολυπαραγοντικό.
Για να επιστρέψουμε στο Πανευρωπαϊκό, τι πήγε λάθος στον ημιτελικό με την Ιταλία και δεν ολοκληρώθηκε η ανατροπή;
Ίσως κάποια φάση να μην μπορέσαμε εμείς να διαχειριστούμε, το διαιτητικό λάθος πάντα υπάρχει και είναι μία παράμετρος που δεν μπορείς να αποκλείσεις, υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας και ποτέ δεν είναι αλάνθαστος. Η Ιταλία έχει μία βαριά φανέλα και μία κουλτούρα που την αποπνέει και αυτό επηρεάζει. Μας αφήνει όλο αυτό μία γλυκόπικρη γεύση, σαν να παίρνεις ένα φάρμακο και σου αφήνει μία τέτοια γεύση στο τέλος, να νιώθεις ότι μπορεί να ήσουν πρωταθλητής Ευρώπης.
Έπαιξε αυτό ρόλο στο να μην κερδίσουμε τον μικρό τελικό;
Τελειώσαμε 22:30 τον ημιτελικό με την Ιταλία, η υπερένταση του αγώνα, τα παιδιά μέχρι να γεμίσουν τις ενεργειακές αποθήκες και να διαχειριστούν ψυχολογικά το παιχνίδι έπρεπε να παίξουμε ένα έντονο παιχνίδι στις 15:30 όταν η άλλη ομάδα είχε παίξει και είχε χάσει πέντε ώρες πριν.
Όλα αυτά ενώ αφήσαμε μία από τις καλύτερες μας παίκτριες εκτός και αποφασίσαμε να προστατεύσουμε αυτήν την αθλήτρια.
Τι μπορούμε από εδώ και πέρα να κάνουμε για να κρατήσουμε αυτά τα κορίτσια δίπλα στο βόλεϊ;
Η ομοσπονδία είναι σε ένα πολύ καλό επίπεδο και οργανωτικά, ενώ το γεγονός ότι υπάρχουν εξαιρετικοί ομοσπονδιακοί προπονητές σε όλη τη χώρα και καταγράφουν τα παιδιά παρακολουθώντας την ανάπτυξη τους, δημιουργεί ένα τέτοιο πλέγμα έτσι ώστε κανένα ικανό παιδί δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Θεωρώ ότι το αυτόνομο αθλητικό σχολείο είναι ένας θεσμός που θα έπρεπε να υπάρχει, θα πρέπει γενικά να υπάρχει μία στοχευμένη επιλογή προπονητών και να μη ξεχνάμε ότι ο Έλληνας προπονητής έχει ένα μεγάλο μερίδιο, τα παιδιά τις 300 ημέρες από τις 365 ανήκουν στο σωματείο, δεν υπάρχει ένα μαγικό ραβδί.που κάνει τα παιδιά να μαθαίνουν ξαφνικά το βόλεϊ στην Εθνική ομάδα.
Τα παιδιά αντιμετωπίζουν ένα πολύ ανταγωνιστικό επίπεδο και αυτό θα τους ανεβάσει το παικτικό τους επίπεδο ψηλότερα, αλλά τα σωματεία και οι Έλληνες προπονητές έχουν ένα μεγάλο μερίδιο.
Θεωρώ επίσης ότι θα πρέπει να υπάρχουν έστω στην πρώτη κατηγορία επαγγελματικές ομάδες, με το δικό τους γήπεδο, με στελέχη, να είναι μικρές επιχειρήσεις με το κύριο αντικείμενο τους το άθλημα της πετοσφαίρισης.
Για το κομμάτι της Αμερικής και τις αθλήτριες που φεύγουνε τι μπορούμε να πούμε;
Τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στο θέμα των γνώσεων, φανταστείτε να είμαστε σε ένα επαρχιακό σωματείο που δεν έχουμε πανεπιστήμιο, τα παιδιά θα πρέπει να πάνε κάπου να πάρουν γνώσεις αφού δεν είναι επαγγελματικό το επίπεδο. Η Αμερική έχει το δέλεαρ των πανεπιστημίων, το αν θα επιστρέψει ένας αθλητής σε υψηλό επίπεδο έχει να κάνει με τον ίδιο, πόσο έχει στοχεύσει στο ρητό νους υγιής εν σώματι υγιεί, υπάρχουν παιδιά που έχουν επιστρέψει στο ίδιο επίπεδο όπως και παιδιά που ολοκληρώνουν τον αθλητικό τους κύκλο.
Για το μέλλον μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι;
Πάντα υπήρχε ταλέντο και επιτυχίες, τα τελευταία χρόνια έχουμε παρουσίες και στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έχουμε Βαλκανικά μετάλλια ακόμη κι αν δεν είχαμε χρυσό, θα υπάρξουν επιτυχίες και πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πάντα πρέπει να υπάρχει κίνητρο και όραμα, αυτό καθορίζεται από το σωματείο, τον αθλητή και την ομοσπονδία, η ομοσπονδία έχει όραμα. Ήδη ανιχνεύονται οι επόμενες γενιές. Του χρόνου σε αυτά τα παιδιά που υπολογίζονται Κ19 θα έχουμε την τελική φάση του Πανευρωπαϊκού στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου θα δούμε αν θα έχουμε κάνει βήματα προόδου και θα περιμένουμε την επόμενη επιτυχία.
Θέλω να ευχαριστήσω τον φίλαθλο κόσμο που μας έστελνε την αγάπη του. Είχαμε ακόμη μαζί μας ανθρώπους που είναι μαζί μας όπως το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που μας βοήθησε πολύ. Δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω τους εκπαιδευτικούς, τους προπονητές που ήταν κοντά. Τον Γιώργο τον Τάσιου, την Γιώτα την Κεφαλά, την Παναγιώτα την Χατζηδημτρίου, τον υπεύθυνο των Εθνικών ομάδων κ.Περόπουλο, τους υπεύθυνους όλων των Εθνικών ομάδων που είναι γνώστες του αθλήματος. Είναι μία ομαδική δουλειά γιατί το άθλημα είναι ομαδικό.
