ΠΑΡΙΣΙ 2024 στιγμές μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, ο Αντρέα Τζιάνι δακρυσμένος, πηδάει στο γήπεδο με τους παίκτες του, αγκαλιάζει τους πάντες, τραγουδάει, χαίρεται. Όχι, όπως τότε στην Ατλάντα το 1996 που τα δάκρυα ήταν συγκρατημένα από εκείνη την τελευταία μπάλα που κατέληξε στο μπλοκ και η Ιταλία, εκείνης της γενιάς των φαινομένων έκλεισε το κεφάλαιο Βελάσκο με ένα πικρό ασήμι μετάλλιο.
Το Σάββατο (10/8) ο Τζιανκόνε, η κληρονομιά του ιταλικού βόλεϊ, έκανε την Ιταλία υπερήφανη κερδίζοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ως προπονητής της Γαλλίας.
Ξεκάθαρη επιτυχία επί της Πολωνίας όχι μόνο για το αποτέλεσμα, 3-0 χωρίς Πολωνικές απαντήσεις, αλλά και για το στυλ παιχνιδιού των «μπλε». Η Γαλλία έχει επιβεβαιώσει τον εαυτό της ως ομάδα με σύστημα κορυφαίου επιπέδου, όπου σήμερα ένας διάσημος πρωταθλητής όπως ο Ενγκαπέθ δεν είναι ο βασικός άξονας του αποτελέσματος, αλλά ένα στοιχείο. Μια ομάδα που ο Πατρί και ο Κλεβενό, αθλητές που στην Ιταλία έχουν περάσει μόνο μια χούφτα σεζόν, βρήκαν τα σημεία αναφοράς τους.
Τα 28 χρόνια που πέρασαν από την Ατλάντα του 1996 δεν έχουν ουσιαστικά σβήσει την πληγή. Ακόμα κι αν ο Βελάσκο λέει ότι δεν πρέπει να το συζητάμε, σίγουρα ο Τζιάνι το μιλάει. Ήταν το μόνο μετάλλιο που του έλειπε.
«Δεν είναι το ίδιο με το να κερδίζεις ως αθλητής ή ως προπονητής, αλλά είμαι πραγματικά χαρούμενος, είναι εξαιρετικό», δήλωσε και στη συνέχεια χαμογέλασε.
«Είμαι χαρούμενος που έφτασα στην κατάκτηση λίγες ώρες πριν από τον Χούλιο. Το δικό μου είναι ένα αστείο, είμαι πεπεισμένος ότι η ιταλική γυναικεία ομάδα και ο Χούλιο έχουν μεγάλη ευκαιρία και θα το πάρουν, αλλά είμαι χαρούμενος που με τη Γαλλία κατακτήσαμε το δεύτερο χρυσό μετάλλιο, το οποίο είναι ήδη πολύ δύσκολο. Στο σημερινό πιο δύσκολο τουρνουά στην ιστορία του βόλεϊ και το κάναμε με τον τρόπο παιχνιδιού μας. Αυτή η ομάδα έχασε έναν τελικό τρίτης και τέταρτης θέσης, κάτι που δεν θέλαμε, αλλά το χάσαμε. Ήταν ξεκάθαρο, αυτό που έπρεπε να κάνουμε για να ανακτήσουμε την πρώτη θέση, ήταν να αλλάξουμε τον τρόπο που παίζουμε, να βελτιωθούμε τεχνικά».
Χαμαλίδης: «Πανέξυπνος ο Ενγκαπέθ, δικαιώθηκε ο Τζιάνι – Για αυτό πήρε το χρυσό η Γαλλία»
«Έβαλα κάποιους κανόνες στον όμιλο, μετά τεχνικά αυτή η ομάδα άλλαξε παιχνίδι στο παιχνίδι. Κάναμε εξαιρετική δουλειά στο σερβίς, κάναμε εξαιρετική δουλειά στο μπλοκ, κάναμε εξαιρετική δουλειά στην επίθεση. Η άμυνα είναι σημαντική, αλλά αν δεν κερδίζεις πόντους… χάνεις. Έτσι αυτός ο διαφορετικός τρόπος δουλειάς έχει γίνει δεκτός πολύ καλά από τους παίκτες. Η ομάδα έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση, γιατί όταν βελτιώνεσαι και κερδίζεις παιχνίδι με το παιχνίδι με κάθε μέρα, αυτό με ενθουσιάζει ως προπονητή. Γιατί είναι μια ομάδα που έχει αναπτύξει το παιχνίδι, είναι μια ομάδα που βρίσκει λύσεις στις δύσκολες στιγμές, που έχει συνηθίσει να είναι σε δύσκολες καταστάσεις για να νικήσει».
«Στη συνέχεια, επαναλαμβάνω, παίξαμε τα δύο τελευταία παιχνίδια με τις δύο πιο δυνατές ομάδες των τελευταίων τριών ετών, το κάναμε επειδή τους βάλαμε την τεχνική πίεση, όχι επειδή ο Έρβιν είναι εκεί, υπάρχει ή το ένα ή το άλλο. Γιατί η ομάδα άσκησε τεχνικά πίεση σε δύο ομάδες που χάνουν πολύ λίγες φορές και απέναντι στις οποίες, αν θέλεις να κερδίσεις, πρέπει να ασκήσεις τεχνική πίεση και πρέπει να ξέρεις πώς να το κάνεις, κάτι που κάναμε», πρόσθεσε ο πολύπειρος Ιταλός τεχνικός.
«Το επίπεδο μετά το Τόκιο, έχει αλλάξει πολύ. Διαθέτει ομάδες που έχουν αναπτυχθεί πολύ στο παιχνίδι. Ιαπωνία, Σλοβενία. Η Σλοβενία παίζει συστημικά, δεν είναι ότι υπάρχει ένας παίκτης που ξεχωρίζει, υπάρχουν πολλοί παίκτες που παίζουν ψηλά. Το ίδιο ισχύει και για την Ιαπωνία και θα έπρεπε να ισχύει και για εμάς. Γιατί η περσινή σεζόν μας πλήγωσε και αν θέλαμε να μείνουμε σε αυτό το επίπεδο, έπρεπε να αλλάξουμε και να βελτιωθούμε».
Έχετε κερδίσει ξανά, καθώς μόνο η ΕΣΣΔ (1964, 1968) και οι Ηνωμένες Πολιτείες (1984, 1988) τα κατάφεραν. Το έκανες ακριβώς με την ίδια ομάδα από το Τόκιο. Πώς τους δίνεις κίνητρο ξανά, πως τους κάνεις να είναι ακόμα εκεί;
«Δεν είναι ότι απλώς δώσαμε κίνητρα στον εαυτό μας, είναι ότι τεχνικά άλλαξαν κάποια πράγματα σε αυτή την ομάδα και οι παίκτες τα δέχτηκαν πρώτα απ’ όλα. Ακόμα και οι ρόλοι έχουν αλλάξει σε σύγκριση με το Τόκιο. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ήταν το κλειδί για να βελτιωθούμε με κάθε τρόπο. Αυτοί που ήταν στο γήπεδο είναι όλοι πρωταγωνιστές και υπήρξαν καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και δεν υπάρχει πλέον μια πριμαντόνα όπως ήταν κάποτε εδώ. Αν δεν κάνεις τα πράγματα όπως πρέπει, μένεις στον πάγκο, αν έχεις σωματικά προβλήματα, δουλεύεις, όπως κι έγινε. Σε αυτό το επίπεδο υπάρχει ανάγκη για σωματικότητα και πραγματική τεχνική».
Ο Ολυμπιονίκης προπονητής από την Ιταλία θα προπονεί στην Πολωνία του χρόνου σωστά;
«Αυτό δεν είναι πρόβλημα, το ξέρετε όλοι, δεν μπορεί να είναι δικό μου πρόβλημα γιατί η δουλειά μου και το πάθος μου με κάνουν να θέλω να προπονήσω τόσο τον σύλλογο όσο και την εθνική ομάδα και η Πολωνία μου δίνει αυτή την ευκαιρία εδώ και το κάνω».
Είπες ότι είναι διαφορετικό να παίζεις για ένα μετάλλιο και να κερδίζεις ένα μετάλλιο ως παίκτης παρά ως προπονητής, πώς είναι διαφορετικό;
«Ο παίκτης είναι αυτός που επιτίθεται, μπλοκάρει, χτυπάει, αμύνεται, που στο τέλος κερδίζει και χάνει, αυτός που στην αρχή του αγώνα, τις δύο ώρες πριν τον αγώνα, νιώθει την πίεση, το βάρος του αποτελέσματος. Το βάρος της απόδοσης. Ο προπονητής δεν είναι τέτοιος. Πρέπει να έχει σχεδιάσει καλά, πρέπει να έχει κάνει καλή δουλειά για να φέρει τους παίκτες στο επίπεδο που χρειάζεται. Μέσα στον αγώνα καλείς τάιμ άουτ, αλλά δεν είσαι ο πρωταγωνιστής του αγώνα, αυτή είναι η διαφορά».
Πηγή και φωτογραφία: Volleyball.it
