Ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας φανταστούμε μία σκηνή : Έξω από ένα εντυπωσιακό, αρχιτεκτονικά, κτίριο (πχ Sagrada Familia, Dancing house, μουσείο Guggenheim Bilbao κλπ), υπάρχει μία παρέα ανθρώπων που το θαυμάζει.
Άλλος θαυμάζει τα παράθυρα, άλλος την ματιέρα της πρόσοψης, άλλος τις φόρμες, άλλος τα χρώματα. Υπάρχει και ένας που είναι σιωπηλός και μετά τον αρχικό θαυμασμό προβληματίζεται για τη βιωσιμότητα του κτιρίου. Το τι σκυρόδεμα έχει μπει, τη στατικότητά του, την αντοχή του κλπ. Αυτός είναι ο πολιτικός μηχανικός της παρέας. Δεν εντυπωσιάζεται εύκολα. Βλέπει, διαπιστώνει, ανησυχεί.
Πριν από 2μιση μήνες, ο κος Δρίκος συμπεριφέρθηκε ως ο πολιτικός μηχανικός μίας παρέας (τον μικρόκοσμο του Ελληνικού βόλλεϋ), που διαχρονικά ασχολείται με το εφήμερο, το πρόσκαιρο, το μίζερο, το επιδερμικό. Εκμεταλλευόμενος τα στοιχεία της πλατφόρμας e-kouros, έκανε μία ενδελεχή ανάλυση της κατάστασης του Ελληνικού βόλλεϋ και την ανέβασε σε προσωπικό του λογαριασμό. Ήταν μία μελέτη ΠΛΗΡΕΣΤΑΤΗ, με γραφήματα, με στατιστικά δεδομένα, με ελλοχεύοντες κινδύνους, με αναλύσεις των αιτιών, με αίσθημα ρεαλισμού και πρόληψης. Με λίγα λόγια, ήταν μία προσέγγιση που αφορούσε την υπαρξιακή διάσταση του Ελληνικού βόλλεϋ και όχι το ξηροκάρπι. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που ξέρει διαχρονικά να μεταφράζει τη στατιστική και η ακαδημαϊκή του υπόσταση τον καθιστά επαρκή για τέτοιου είδους πονήματα.
Επειδή ακριβώς ήταν μία μελέτη που αφορούσε σκεπτόμενους ανθρώπους, είμαι βέβαιος ότι δεν είχε και την ανάλογη ανταπόκριση. Μέσα στη δίνη των ανακοινώσεων των νέων μεταγραφών και των τουρνουά beach volley, ποιος «μαζοχιστής» θα καθόταν να διαβάσει Δρίκο; Να μπλέξει με γραφήματα και στατιστικές. Χέσε μας ρε Δρίκο καλοκαιριάτικα, θα είπαν οι περισσότεροι καριερίστες, ή μη, του βόλλεϋ.
Αξίζει όμως να κάνουμε μία περίληψη της μελέτης Δρίκου, εστιάζοντας στις 2 βασικότερες διαπιστώσεις – κινδύνους για το Ελληνικό βόλλεϋ. Πριν, καλό είναι να σταθούμε θετικά στην πλατφόρμα e-kouros βάσει της οποίας προέκυψαν και τα ανάλογα συμπεράσματα. Το e-kouros, δημιουργία του νυν υπουργού αθλητισμού, είναι ένα από τα ελάχιστα θετικά πράγματα που έχει κάνει η παρούσα κυβέρνηση για τον Ελληνικό Αθλητισμό. Πως όμως να μην έχει κάνει ελάχιστα όταν εμπιστευόταν επί 4 χρόνια (για γνωστούς λόγους) τον υπουργό playmobil που έτρωγε την ώρα του στο να φέρνει αθλητικές διοργανώσεις στο νομό που εκλεγόταν και να τραμπουκίζει (πρόσφατα) υπαλλήλους αεροδρομίου. Τα καλά να λέγονται λοιπόν. Εγώ που ακούω Νέα Δημοκρατία και βγάζω σταφυλόκοκκο aureus, οφείλω να αξιολογήσω το e-kouros ως ένα πολύτιμο εργαλείο, υπό την προϋπόθεση να διαβαστεί σωστά από τον εκάστοτε αναλυτή.
Πάμε όμως στις βασικότερες αρνητικές διαπιστώσεις του κου Δρίκου. Η πρώτη και καλύτερη αφορά την εξωπραγματική δυσαναλογία ανδρών – γυναικών στο σύνολο των δελτίων. Μόνο το 14% είναι άντρες με προοδευτικά μειωμένες εγγραφές που επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το εξομαλύνουν. Η απειλητική αυτή λειψανδρία εντείνεται ακόμα περισσότερο συγκρινόμενη με τη δυναμική άλλων αθλημάτων.
Η δεύτερη αφορά τις γυναίκες. Τα περισσότερα ενεργά δελτία αφορούν την ηλικιακή κατηγορία 13-18 ενώ μετά (19-35) υπάρχει μία διαρροή της τάξης του 50%. Με λίγα λόγια, οι μισές κοπέλες μετά τα 18 κρεμάνε τις επιγονατίδες τους. Και όλα αυτά όταν το βόλλεϋ είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ελλάδα στον γυναικείο πληθυσμό. Σταθήκαμε στις σημαντικότερες, καλό είναι να διαβάσετε οι ίδιοι την έρευνα συνολικά.
Θα μπορούσαμε να καταθέσουμε τη δική μας οπτική για τα αίτια αυτών των ανησυχητικών στοιχείων αλλά δεν είναι της παρούσης. Θα γίνει άλλη φορά. Το ερώτημα αυτού του άρθρου έχει να κάνει με το τι ανταπόκριση είχε αυτή η μελέτη σε αυτούς που θεσμικά χαράσσουν πολιτικές και εφαρμόζουν πολιτικές. Οι εκάστοτε συντεχνίες (προπονητές, αθλητές, αθλήτριες, σύλλογοι) μπορεί να προβληματίζονται, μπορεί να έχουν γνώμη, μπορεί να έχουν προτάσεις αλλά πολιτική εφαρμόζει το Μαρούσι. Είμαι πολύ περίεργος, λοιπόν, αν η μελέτη Δρίκου απασχόλησε τα υψηλά κλιμάκια της Σπύρου Λούη περισσότερο από ότι οι επικείμενες εκλογές της ΕΟΠΕ ή περισσότερο από το ποιες ομάδες θα ανεβοκατέβουν μετά τις πρόσφατες καραμπόλες.
Μία ομοσπονδία θα πρέπει, ιδανικά, να διακατέχεται από 3 βασικές καταστάσεις : Ανησυχία, σχεδιασμό, εφαρμογή. Χωρίς το πρώτο, τα άλλα 2 δεν υφίστανται. Όταν λοιπόν βγήκε στη δημοσιότητα η μελέτη Δρίκου, αν υπήρχε ανησυχία, θα μάζευε ο εκάστοτε πρόεδρος τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους και θα τους έλεγε … «ρε παιδιά, εδώ καίγεται το μουνί μας, πρέπει να κάνουμε κάτι». Να χτυπούσαν οι συναγερμοί πυρκαγιάς στους διαδρόμους. Το «καίγεται το μουνί μας» είναι η απαρχή της λύσης μέσω του σχεδιασμού και της εφαρμογής. Ένα μαθηματικό αξίωμα κάθε πολιτικής. Ανησυχία λοιπόν, αγωνία, ιδρώτας, αυπνία, λεξοτανίλ, λίγο τρέμουλο στα δάχτυλα και τα βλέφαρα για την απειλή της υπαρξιακής απώλειας αυτών που εκπροσωπούμε και υπηρετούμε. Δεν ξέρω τι γίνεται στις κλειστές πόρτες (για να μην κατηγορούμε άδικα ανθρώπους) αλλά όσο γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις, αυτή την ανησυχία και το αίσθημα ευθύνης δεν την έχω διαπιστώσει. Η Σπύρου Λούη δεν μυρίζει αίμα, ούτε καν αυτόν τον ελάχιστο ιδρώτα αγωνίας.
Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι τα υπαρξιακά προβλήματα του βόλλευ, όπως αυτά αναδείχθηκαν από την έρευνα, είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν σε σχέση με λειτουργικά προβλήματα (όπως η μείωση του χρέους) ή αγωνιστικά (όπως οι εμφανίσεις Εθνικών ομάδων). Οι λύσεις για την έλλειψη αντρών και την εγκατάλειψη του αθλήματος από τα κορίτσια μετά τα 18, χρειάζονται μυαλά με φαντασία, με διάθεση συγκρουσιακή, με διάθεση μεταρρυθμιστική, με διάθεση οραματική. Με λίγα λόγια, με έναν νοητικό και επιχειρησιακό συντονισμό όλου του ανθρώπινου δυναμικού των διαδρόμων της Καλογρέζας. Ένα υπαρξιακό πρόβλημα δεν περιμένει. Αν το αγνοήσεις καθίσταται μη αναστρέψιμο. Σε καπελώνει.
Και κάτι τελευταίο αναφερόμενος στον κο Δρίκο. Ήταν εξαιρετικός στο αναλυτικό κομμάτι αλλά πολύ ονειροπόλος όσον αφορά τις προσδοκίες του από την ομοσπονδία. Η φράση … «Επομένως, αν έχει διαμορφωθεί και ακολουθείται κάποια πολιτική και έχουν επιλεγεί ενέργειες για να αντιμετωπισθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα (της χαμηλής αναλογίας αντρών-γυναικών), αυτή η πολιτική φαίνεται ότι δεν έχει αποτέλεσμα και θα πρέπει να αναθεωρηθεί». Ω gentleman κύριε Δρίκο, γιατί τόση ευγένεια πια; Είναι δυνατόν να ακολουθείται κάποια μακροπρόθεσμη πολιτική εδώ και χρόνια και να μην την έχει πάρει χαμπάρι κανείς; Γιατί τόσο savoir vivre εδώ στα Βαλκάνια; Λίγο μπινελίκι δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Είναι πολύ μεγάλα τα δομικά προβλήματα για τόση ευγένεια. Μία μελέτη (που κανονικά θα έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από την ίδια την ΕΟΠΕ εσωτερικά), οφείλει να έχει και τον συγκρουσιακό χαρακτήρα που αναλογεί στα προβλήματα που αναδεικνύει. Να απαιτεί λύσεις, διάλογο, χρονοδιαγράμματα. Να γαυγίζει από αγωνία, να δαγκώνει.
Συγχαρητήρια στον κο Δρίκο γι’ αυτή τη «ντεμοντέ» μελέτη που απευθύνθηκε σε λίγους. Έστω και τώρα, ας τη διαβάσουν οι «Παροικούντες την Ιερουσαλήμ» αφήνοντας λίγο τα τηλεφωνήματα στους ψηφοφόρους του Σεπτέμβρη. Ας χυθεί λίγος ιδρώτας αγωνίας από το αίσθημα ευθύνης και όχι μόνο από τον καύσωνα.
