Η λίμπερο της Εθνικής Ιταλίας και χρυσή Ολυμπιονίκης, Μόνικα Ντε Τζενάρο μίλησε στη Repubblica για την ιστορία της ζωής της, τις διακρίσεις που δέχθηκε και τον κομβικό ρόλο που έπαιξε η μητέρα της.
Η Εθνική Ιταλίας έγραψε ιστορία. Κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βάζοντας τέλος στην αναμονή των Ιταλών, τις καρδιές των οποίων κατέκτησε με την εμφάνιση της στο Παρίσι.
Η Μόνικα Ντε Τζενάρο έπαιξε τον δικό της ρόλο σε αυτή την επιτυχία και στα 37 της χρόνια κατάφερε να γραφτεί για πάντα το όνομα της στην ιστορία στη χρυσή γενιά της Ιταλίας!
Η ίδια μίλησε στη Repubblica σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη για τη ζωή της.
Αναλυτικά όσα ανέφερε:
Έχει τύψεις η Μόνικα Ντε Τζενάρο; Έπρεπε να στερηθείς πολλά πράγματα;
«Είναι η ζωή που ήθελα από τότε που ήμουν μικρή. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Σίγουρα έχω διαφορετικές αναμνήσεις από άλλες κοπέλες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας μου. Ποτέ δεν πήγα σε σχολική εκδρομή. Όταν οι συμμαθητές μου έφευγαν για την εκδρομή έπρεπε να γυμναστώ, έμενα στο γυμναστήριο».
Ποιο ήταν ο πιο δύσκολο κομμάτι;
«Ήταν δύσκολο τον πρώτο χρόνο στο Βορρά, αφήνοντας την οικογένειά μου και το Sant’Agnello όπου πέρασα τα πρώτα 14 χρόνια μου. Είσαι μικρή, βρίσκεις τον εαυτό σου να πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Μετακόμισα στη Vicenza, όπου έμεινα για επτά χρόνια. Η μαμά μου δεν μπορούσε να με φροντίσει πλέον. Το μαγείρεμα, το στρώσιμο του κρεβατιού, τα ψώνια, όλα γίνονται δεσμεύσεις σου. Μεγαλώνεις τόσο γρήγορα.
Έπρεπε επίσης να αλλάξω τύπο σχολείου για να ισορροπήσω τις προπονήσεις μου με το διάβασμα. Δεν μπορούσα να ενσωματωθώ, δεν ήμουν καλά στην τάξη. Υπέφερα από διακρίσεις επειδή ήμουν από το Νότο, αλλά τώρα όλα έχουν περάσει. Τα πράγματα βελτιώθηκαν από τον δεύτερο χρόνο, ήρθε μαζί μου η δίδυμη αδερφή μου, μετά και η μεγαλύτερη αδερφή μας που μπήκε στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα.
Τώρα η Conegliano είναι σπίτι, είμαι εδώ 12 χρόνια. Παρόλα αυτά πέρασα περισσότερο από τη μισή μου ζωή, μακριά από τη χερσόνησο Sorrento.
Οπότε ξέρει πώς είναι να είσαι θύμα ρατσισμού: τι πιστεύεις για το τι συνέβη στους συμπαίκτες σου (σ.σ. τον ρατσισμό που δέχθηκαν λόγω του χρώματος τους παίκτριες της Εθνικής);
«Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν να μην τις θεωρείς Ιταλίδες μόνο και μόνο λόγω του χρώματος του δέρματος. Αυτό είναι παράλογο, πέρα από τη λογική μου. Με την Paola Egonu είμαστε επίσης και πολύ φίλες, αλλά η σκέψη μου πηγαίνει σε όλα τα κορίτσια έτσι κι αλλιώς. Ελπίζω ο αθλητισμός να μπορεί να βοηθήσει ενάντια στο κακό στη χώρα μας, η Ιταλία είναι πολύ πίσω, το 2024 υπάρχει ακόμα πάρα πολύ ρατσισμός.
Σε ποιον θα αφιερώσεις αυτή τη νίκη; Υπάρχει κάποιος που είχε τον ρόλο του δασκάλου για εσένα περισσότερο από τους άλλους;
«Η μητέρα μου. Το χρωστάω στη γενναιοδωρία της το ότι έκανα τη ζωή που ήθελα. Το να με αφήσει να φύγω στα 14 δεν ήταν εύκολο, θυσίασε την αγάπη της για το μέλλον μου. Πάντα αγαπούσε το άθλημα, ήθελε να παίζει.
Αλλά είναι το δεύτερο παιδί από μια οικογένεια επτά παιδιών, έπρεπε να αφοσιωθεί στα αδέρφια της, στην εποχή της λειτουργούσε έτσι…
Αυτή με πήγε στο γυμναστήριο, εμένα και τη δίδυμη αδερφή μου. Συνοδεύαμε όλες μαζί τη μεγαλύτερη αδερφή μου, που ξεκίνησε τένις και μετά άλλαξε σε βόλεϊ. Ήταν τυχαίο ότι ασχολήθηκα με το βόλεϊ, ξεκίνησα μπαίνοντας στο γήπεδο όταν τέλειωσε μια προπόνηση, θα μπορούσε να ασχοληθώ με άλλο άθλημα, μου άρεσαν και τα άλλα αθλήματα στο σχολείο.
Όταν μεγαλώσαμε η μητέρα μου έκανε ακόμη περισσότερες θυσίες, ταξίδευε για να μας δει. Ακόμη και σήμερα, αν νιώσω άσχημα ή θέλω συμβουλές τις ζητάω από εκείνη, είναι το παράδειγμα μου.
