Τι βόλεϊ θέλουμε;
του Στάθη Νικολούζου
Η ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού πρέπει να προβληματίσει την Ελληνική Oμοσπονδία αλλά και τις ομάδες.
Οι περιορισμοί που έχουν μπει, μόνο εμπόδια φέρνουν χωρίς ουσιαστικά να κερδίζει κανένας από αυτούς.
Η Ελληνική Ομοσπονδία με την ”καραμέλα” της ανάπτυξης των Εθνικών ομάδων εδώ και χρόνια έχει ορίσει έναν περιορισμό στον αριθμό των αλλοδαπών αθλητριών.
Μάλιστα αυτός ο αριθμός θα μειωθεί στην πραγματικότητα αφού θα θεωρούνται αλλοδαπές από την νέα χρονιά και οι Κύπριες.
Η Ελληνική Ομοσπονδία έχει καταφέρει να μην έχει εθνικές ομάδες με τις παλινωδίες που γίνονται κάθε φορά αλλά να αφήνει και τις Ελληνικές ομάδες που θέλουν να ονειρευτούν ένα ευρωπαϊκό κύπελλο ”γυμνές”.
Μπορεί για κάποιους ένα Ευρωπαϊκό κύπελλο να μοιάζει ουτοπικό αλλά πρέπει να δώσουμε το δικαίωμα σε αυτούς που το πιστεύουν να το προσπαθήσουν με ίσους όρους όταν απέναντί τους υπάρχουν ομάδες με τέσσερεις, πέντε αλλά και εννιά αλλοδαπές αθλήτριες όπως η Ρουμάνικη ομάδα που αντιμετώπισε και νίκησε ο Ολυμπιακός.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι επιτυχίες φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα αλλά ανεβάζουν και το επίπεδο του ανταγωνισμού.
Πολύ έλεγαν και σωστά, ότι το μπάσκετ ”απογειώθηκε” το 1987 με την Εθνική αλλά και το βόλεϊ είχε μεγάλη επιτυχία το 1987 με την 3η θέση στο ευρωπαϊκό. Η διαφορά ήταν στην συνέχεια και ονομαζόταν ευρωπαϊκή πορεία του Άρη και καθήλωση όλων μας, στην τηλεόραση.
Έτσι το μπάσκετ έγινε η εβδομαδιαία μας συνήθεια…
Σ αντίθεση με το βόλεϊ που εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε έναν αντίστοιχο σύλλογο να κάνει ανάλογη πορεία παρά αρκετά χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός την δεκαετίας του 90 και ο Ηρακλής στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 στους άντρες καθήλωσαν τον κόσμο στην τηλεόραση και σίγουρα περισσότεροι ασχολήθηκαν με το βόλεϊ τότε παρά μετά την 3η θέση που έφερε η Εθνική το 87.
Δυστυχώς δεν υπήρχε και πάλι συνέχεια σε αντίθεση με το μπάσκετ που οι Ελληνικοί σύλλογοι πρωταγωνιστούν στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Θέλω να καταλήξω ότι αν θέλουμε να δούμε το βόλεϊ γυναικών να διαπρέπει την στιγμή μάλιστα που υπάρχει μια (τουλάχιστον) ομάδα που ονειρεύεται ένα Ευρωπαϊκό τίτλο, να σταματήσουμε να βάζουμε εμπόδια και να κοιτάξουμε το καλό του αθλήματος.
Ο περιορισμός των τριών αλλοδαπών αθλητριών μπορεί να παραμείνει μόνο για την εξάδα και στην 14αδα να μπορείς να έχεις τέσσερεις ή και πέντε αθλήτριες.
Έτσι θα μπορούμε να δούμε τις Ελληνικές ομάδες να αντιμετωπίζουν στα ίσα τις ευρωπαϊκές και ο χάρτης του βόλεϊ να αλλάζει.
Οι Ελληνίδες αθλήτριες θα κοιτάνε να βελτιωθούν και όχι να μένουν στάσιμες όπως σήμερα, λόγω έλλειψης ανταγωνισμού.
Δεν γίνεται σε όλα τα ομαδικά αθλήματα να μπαίνουν οι κοινοτικές αθλήτριες και εμείς να έχουμε την καραμέλα του ερασιτεχνικού και να κρυβόμαστε στην μιζέρια μας.
Είναι γεγονός ότι οι Ελληνικές ομάδες από τα τοπικά μέχρι την Α1 πρέπει να οργανωθούν καλύτερα έχοντας αρωγό την ομοσπονδία και όχι να τους βάζει εμπόδια!
Η τηλεόραση πρέπει να γίνει σύμμαχος του αθλήματος και όχι αντίπαλος.
Γιατί γίνεται αντίπαλος όταν δείχνει αγώνες με άδειες κερκίδες ή επεισόδια.
Η ομοσπονδία ετοιμάζει την pre league την στιγμή που δεν υπάρχει καν league!
Η ομοσπονδία πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το πως θα βγουν νέες αθλήτριες –τες.
Να φτιαχτεί το πρόγραμμα της Εθνικής προπόνησης και να υποχρεωθούν να το ακολουθήσουν όλες οι ομάδες για τα αναπτυξιακά τους τμήματα.
Να έχουμε εθνικούς προπονητές τους άριστους και να μην τους διαλέγουμε με μόνο κριτήριο το ”τσάμπα”!
Το Ελληνικό βόλεϊ κατάφερε να έχει ”ημιεπαγγελματίες” παράγοντες και ερασιτέχνες προπονητές!
Εντέλει ποια είναι η θέση του συνδικαλιστικού οργάνου των προπονητών (ΣΕΠΠΕ) για τους εθελοντές περιφερειακούς ομοσπονδιακούς προπονητές;
Το αποδέχονται; Γιατί αν το αποδέχονται να επεκτείνουμε το μέτρο και στα σωματεία!
Κύριοι ας σοβαρευτούμε και ας δούμε τα πράγματα από άλλη ”γωνία”!
Μην κρατάτε το βόλεϊ στο μπόι σας γιατί μπορεί να είστε ”κοντοί”!
Κινδυνεύουμε να αγαπήσουμε την μιζέρια μας!
