Ο αθλητισμός είναι στα γονίδιά του και παρόλο που δοκίμασε διάφορους κλάδους, το βόλεϊ κέρδισε την καρδιά του. Αυτό που εκτιμά περισσότερο είναι η σκληρή δουλειά και η αδυναμία του είναι η έλλειψη υπομονής στην ιδιωτική του ζωή. Τι του αρέσει να κάνει στον ελεύθερο χρόνο του; Τι ήταν για εκείνον η μαύρη μαγεία; Ο Ζον Φίρλεϊ της Πρότζεκτ Βάρζαβα, μίλησε για όλα σε συνέντευξη που έδωσε σε Πολωνικό μέσο.
Ντεμπούτο στην PlusLiga: Ποιος σύλλογος κυριαρχεί σε αριθμό πρωτοεμφανιζόμενων
Οι γονείς σου σε ενθάρρυναν πάντα να παίζεις βόλεϊ;
«Οι γονείς μου με ενθάρρυναν όχι μόνο να παίζω βόλεϊ, αλλά και να αθλούμαι. Δεν υπήρχε πουθενά αναγκαστική ώθηση. Είναι αλήθεια ότι κανείς στην οικογένειά μου δεν έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό, αλλά γενικά μας αρέσει πολύ η άσκηση. Οι γονείς μου είναι απόφοιτοι AWF. Ο μπαμπάς έκανε ιστιοσανίδα και σκι και η μαμά έπαιζε χάντμπολ όταν ήταν φοιτήτρια. Επιπλέον, έκανε πάντα το ποδήλατό της. Συνοψίζοντας, υπήρχε πάντα αθλητισμός στο σπίτι μας. Δοκίμασα τις δυνάμεις μου σε διάφορους κλάδους και ξεκίνησα με το τένις, το οποίο έπαιξα για τρία χρόνια. Έπειτα δοκίμασα το ποδόσφαιρο για άλλα δύο χρόνια. Στο μεταξύ, ως μαθητής του δημοτικού, παρακολουθούσα μαθήματα κολύμβησης και χορού. Έκανα και ιππασία για αναψυχή. Μετά την περιπέτειά μου με το ποδόσφαιρο, επικεντρώθηκα αποκλειστικά στο βόλεϊ. Ήταν πολλά, αλλά είχα πάντα την επιλογή στο χέρι μου με το τι θέλω να κάνω».
Αναφέρατε διάφορα αθλήματα, μεταξύ των οποίων και αρκετά επικίνδυνα, όπως το σκι. Υποθέτω ότι το σκι αποκλείεται κατά τη διάρκεια της καριέρας σου;
«Ναι, αλλά ακόμα και αν μου επιτρεπόταν, δεν υπάρχει χρόνος. Η σεζόν του συλλόγου είναι επίσης χειμώνα, και με ένα τόσο σφιχτό πρόγραμμα αυτό είναι ασυμβίβαστο. Επιπλέον, το σκι είναι στην πραγματικότητα επιρρεπή σε τραυματισμούς. Ωστόσο, αυτό είναι επί του παρόντος αδύνατο. Ήμουν τυχερός που έκανα λίγο σκι ως παιδί στο δημοτικό σχολείο κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών. Από το τρίτο έτος του γυμνασίου, ασχολήθηκα σοβαρά με το βόλεϊ και την προπόνηση βόλεϊ, οπότε αυτές οι εκδρομές για σκι τελείωσαν».
Ντε Τσέκο: Αρχηγός της Modena και… αποχώρηση από την Αργεντινή
Ποια είναι η αδερφή σου και ποια είναι η σχέση σου μαζί της;
«Έχω πολύ ισχυρό δεσμό με την αδερφή μου. Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα μάθημα ξεναγού και αυτή τη στιγμή κάνει ξεναγήσεις στη Βαρσοβία. Προσπαθεί να συνδυάσει τη δουλειά με το να είναι μητέρα, γιατί τον Μάιο έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί».
Πολλά συγχαρητήρια, πώς νιώθεις ως θείος;
«Ευχαριστώ. Είναι κάτι εντελώς νέο, αλλά νιώθω πολύ καλά με αυτό. Ο μικρός μεγαλώνει σαν ζιζάνιο. Όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ούτε η αδερφή μου παραπονιέται, οπότε είναι ωραίο που όλα πάνε καλά».
Είναι καλό να έχεις μια αδερφή δίπλα σου στη Βαρσοβία. Περνάτε πολύ χρόνο μαζί;
«Δυστυχώς, δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο κατά τη διάρκεια της σεζόν, και όταν έχουμε, δεν μπορούμε πάντα να βρεθούμε, γιατί στην αδερφή μου αρέσει να φεύγει από τη Βαρσοβία τα Σαββατοκύριακα. Μπορούμε να περάσουμε περισσότερο χρόνο μαζί όταν πάμε στο σπίτι της οικογένειας μας».
Τι είδους μαθητής ήσουν;
«Στο σχολείο, μου άρεσαν πολύ οι ανθρωπιστικές επιστήμες και τα γλωσσικά μαθήματα. Λίγο αργότερα, κατάλαβα ότι θα χρειαζόμουν και γερμανικά. Εκείνες τις μέρες, μια δεύτερη ξένη γλώσσα δεν μετρούσε στον τελικό μέσο όρο. Ήταν βασικά μόνο για πίστωση. Έκανα μαθήματα γερμανικών από την τρίτη τάξη του δημοτικού μέχρι το τέλος του λυκείου. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω, νομίζω ότι θα μπορούσα να είχα επικεντρωθεί περισσότερο στην εκμάθηση γερμανικών. Ξέρω τα βασικά, αλλά δεν αρκεί να μιλάς ελεύθερα σε κάποιον. Προφανώς, όταν ήμουν παιδί, η προσέγγιση ήταν ότι εφόσον το θέμα δεν είχε σημασία, μπορούσες να το προσεγγίσεις χαλαρά και τα αγγλικά από μόνα τους θα ήταν αρκετά. Και στην πραγματικότητα, οι ξένες γλώσσες είναι πάντα χρήσιμες. Φυσικά, ποτέ δεν είναι αργά για να μάθουμε γλώσσες, αλλά κατά τη διάρκεια εννέα ετών καθημερινής εκμάθησης, θα μπορούσα να είχα πάρει περισσότερα από αυτό. Ποτέ δεν μου άρεσε η επιστήμη γιατί δεν είχα το μυαλό για αυτήν. Τα μαθηματικά, η φυσική και η χημεία ήταν για μένα κάτι σαν μαύρη μαγεία σε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου».
Έχετε τελειώσει τις σπουδές σας;
«Σπούδασα με μερική απασχόληση στο Πανεπιστήμιο Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Opole, από όπου αποφοίτησα στη Διοίκηση Αθλητισμού και Τουρισμού. Αυτή τη στιγμή, μπορώ να καυχηθώ ότι υπερασπίστηκα το πτυχίο μου. Ίσως, στο κοντινό ή μακρινό μέλλον αποφασίσω να κάνω μεταπτυχιακό».
Πότε εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ιδέα του επαγγελματικού βόλεϊ;
«Από τότε που ξεκίνησα να κάνω προπόνηση βόλεϊ στο γυμνάσιο, επικεντρώθηκα στο να γίνω επαγγελματίας. Αφιέρωσα πολλή ενέργεια και ελεύθερο χρόνο σε αυτό, γιατί η μετακίνηση με λεωφορείο από το Radom, όπου είχα μετακομίσει με την οικογένειά μου, μου έπαιρνε πολύ χρόνο. Όταν οι φίλοι μου βγήκαν στις πρώτες τους εκδηλώσεις, δεν μπορούσα, γιατί έπρεπε ακόμα να γυρίσω σπίτι από την προπόνηση και τα μαθήματα ήταν περιορισμένα. Το τελευταίο λεωφορείο έφευγε στις 10 μ.μ. Έκανα τα πρώτα μου βήματα στον σύλλογο σε ένα τουρνουά, παίζοντας μίνι βόλεϊ. Ξεκίνησα με τρεις βαθμούς και μετά πέρασα από όλα τα προπονητικά στάδια. Δεν είχα κανένα σχέδιο για το πώς θα πετύχω τον στόχο μου για το επαγγελματικό βόλεϊ, πού θα έπαιζα ή σε ποιο σημείο θα έπρεπε να ξεσπάσω. Απλώς είπα στον εαυτό μου ότι θα το κάνω, κάτι που φυσικά στήριξα με δουλειά και δέσμευση. Οι προπονητές μου εργάστηκαν ως καθηγητές φυσικής αγωγής τόσο στο γυμνάσιο όσο και στο λύκειο. Γι’ αυτό η ΠΕ ήταν πρόσθετες εκπαιδευτικές μονάδες. Τα πρωινά μαθήματα ΠΕ ήταν ατομικά. Επίσης, μερικές φορές ζητούσα από τον προπονητή να δουλέψουμε στην τεχνική μου. Ακόμα και τότε, προσωπικά πίστευα πολύ ότι θα παίξω επαγγελματικά».
Πηγή: Siatka.org
Φωτογραφία: PressFocus.pl
