Ο Παναθηναϊκός γνώρισε οδυνηρό αποκλεισμό από τη Σεβίλλη χάνοντας μάλιστα με κάτω τα χέρια και το χρυσό σετ. Ένα αποτέλεσμα που ήρθε να προστεθεί σαν το κερασάκι σε μια κακοφτιαγμένη τούρτα, που χρειάζεται νέα υλικά και κυρίως νέο σεφ, προκειμένου να έχει και πάλι τη γεύση των τελευταίων ετών.
Γράφει ο Φώτης Καρακούσης
Το πρόγραμμα των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη
Η αλήθεια είναι πως έχοντας κερδίσει με το σχετικά άνετο 3-0 μέσα στο Μετς και βλέποντας και τη δυναμικότητα της Σεβίλλης, μόνο οι πλέον απαισιόδοξοι θα περίμεναν πως ο Παναθηναϊκός θα γνώριζε τον αποκλεισμό στην Ισπανία. Όχι, γιατί ήθελε μόλις δύο σετ για να βρεθεί στους «16» του Challenge Cup, αλλά γιατί στο πρώτο ματς έδειχνε να είναι ένα επίπεδο πάνω από την αντίπαλό του. Η αλήθεια ωστόσο ήταν εντελώς διαφορετική. Στην Ανδαλουσία βρέθηκε μια ομάδα που είχε ελάχιστη σχέση με τον Παναθηναϊκό των τριών τελευταίων ετών και όχι απλά αποκλείστηκε, αλλά με εξαίρεση το δεύτερο σετ που κατέκτησε, είναι σαν να το έκανε με κατεβασμένα τα χέρια.
Αυτό είναι και τ μεγάλο πρόβλημα των «πρασίνων» φέτος. Πως σε πολλά παιχνίδια ή ξεχωριστά σετ, δείχνουν σαν να τα παρατάνε. Δεν μένω στο ότι ακόμα δεν έχουν καταφέρει με εξαίρεση το παιχνίδι με τη Σεβίλλη, να πάρουν ένα ματς χωρίς να χάσουν σετ, καθώς ακόμα και στις νίκες επί των Θέτιδας και Άρη δεν το έκαναν με εμφατικό 3-0. Μένω στην ευκολία που χάνουν κάποιο σετ. Στο 0-3 από τον Ολυμπιακό, τα κορίτσια του Ντράγκαν Νέσιτς ήταν σαν να μην μπήκαν σε κανένα σετ, ενώ τα δύο τελευταία τα έχασαν με 14 και 15.
Στην ήττα από τον ΑΟ Θήρας στη Σαντορίνη έχασαν σετ με 25-16. Και το αποκορύφωμα ήταν στην Ισπανία, όχι μόνο γι’ αυτό το 3-1 της Σεβίλλης, αλλά γιατί στο χρυσό σετ, εκεί δηλαδή που οι «πράσινες» έπρεπε να τα δώσουν όλα για να μπορέσουν να πάρουν την πρόκριση, ξεχνώντας την κάκιστη εμφάνιση στο προηγούμενο παιχνίδι, όχι απλά το έχασαν, αλλά το έχασαν και με 15-6. Όταν μια ομάδα που χωρίς την παραμικρή αμφιβολία είναι ανώτερη από την αντίπαλό της, χάνει χρυσό σετ πρόκρισης με 15-6, σημαίνει πως εκτός των όποιων αγωνιστικών προβλημάτων, υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα ψυχολογίας. Για εμένα αυτός ο αποκλεισμός, ήταν το κερασάκι σε μια κακοφτιαγμένη τούρτα. Και πάμε να δούμε το τι φταίει και έγινε κακοφτιαγμένη. Αρχικά όλα ξεκινάνε από τη διοίκηση. Δεν μπορεί κάθε χρόνο να αλλάζει προπονητές. Θα πείτε πως αυτό της έβγαινε και κατακτούσε τίτλους.
Ο Ράσελ στο Volleyland.gr για τον Μίλωνα, τη ζωή στην Ελλάδα και την Εθνική
Όντως αλλά πάλι όλο αυτό ήταν κόντρα στην αθλητική λογική. Ο κάθε προπονητής έφτιαχνε ένα ρόστερ, το πήγαινε ως ένα σημείο και στα πρώτα άσχημα αποτελέσματα η το λογικό ντεφορμάρισμα που υπάρχει σε όλες τις ομάδες, ερχόταν ένας άλλος και το συνέχιζε ως το τέλος. Και μπορεί το πρωτάθλημα να βαφόταν «πράσινο», αλλά από την άλλη όλη αυτή η λογική έδειχνε και συνεχίζει να δείχνει πως δεν υπάρχει πλάνο. Το σωστό πλάνο είναι να βρεις έναν προπονητή, να του δώσεις τα κλειδιά για δύο-τρία χρόνια για να φτιάξει ομάδα, με κίνδυνο να χάσεις και έναν τίτλο. Αυτό που γίνεται τα τρία τελευταία χρόνια, μπορεί να φέρνει αποτέλεσμα με το εξαιρετικό τρία στα τρία, αλλά δεδομένα δεν μπορεί να ονομαστεί πλάνο ομάδας.
Μιλώντας και για πλάνο, ειδικά φέτος υπήρξε θέμα με τη στελέχωση της ομάδας. Όταν πέρσι ας πούμε έχεις στα άκρα την Καρκάσες και στη διαγώνιο την Άτκινσον, δεν γίνεται να περιμένεις τα ίδια αποτελέσματα έχοντας στις θέσεις τους, τις Γιόβιτς και Μπιάρντα. Και δεν γίνεται και γιατί μιλάμε για τεράστια διαφορά επιπέδου στα δύο ζευγάρια, αλλά και γιατί με το πρώτο ζευγάρι δεν φαινόταν το κακό ξεκίνημα που κάνει σε κάθε σεζόν η Γκρόθες. Η ακραία από την Ολλανδία κρατάει δυνάμεις στο μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς και εκεί που κρίνονται οι τίτλοι ανεβάζει κατακόρυφα την απόδοσή της. Προσωπικά τη θεωρώ την πολυτιμότερη και των τριών πρωταθλημάτων, ωστόσο τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν η άλλη ξένη ακραία και διαγώνια που με την απόδοσή τους δεν θα άφηναν να φανεί το μέτριο ξεκίνημα.
Τώρα δεν τις έχεις και αυτό φαίνεται ακόμα παραπάνω. Τώρα όσον αφορά τον προπονητή. Φυσικά, και ο Νέσιτς βοήθησε πέρσι. Μπορεί να πήρε μια ομάδα έτοιμη όσον αφορά το ρόστερ, αλλά σίγουρα ανέβασε την ψυχολογία και είχε σημαντικό μερίδιο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ωστόσο, από την άλλη χρεώνεται τον κάκιστο σχεδιασμό και σίγουρα χρεώνεται έναν αποκλεισμό που είναι οδυνηρός, καθώς φέτος με την κλήρωση που υπήρξε θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να φτάσει ακόμα και μέχρι τον τελικό.
Παναθηναϊκός: Τελειωμένος ο Νέσιτς
Κλείνοντας, άλλο το να βλέπουμε τα λάθη που έγιναν και να τα επισημαίνουμε και άλλο να υπάρχει ισοπέδωση. Αρχικά γιατί μιλάμε για μια ομάδα που έχει κάνει το τρία στα τρία τα τελευταία χρόνια, κάτι που από μόνο του είναι σημαντικό, αλλά και γιατί ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα. Αυτή τη φορά όμως θα πρέπει η διοίκηση όποιες αλλαγές κάνει, να τις κάνει με πλάνο με σκοπό το μέλλον και όχι το τώρα. Να υπάρξει συμφωνία με έναν προπονητή που να μπορεί να δουλέψει χωρίς να περιμένει πως στα πρώτα άσχημα αποτελέσματα θα φύγει. Και φυσικά να υπάρξουν και αλλαγές ειδικά στην ξένη ακραία (προσωπικά και στην διαγώνια αλλά δεν μπορώ να ξέρω πόσα χρήματα μπορούν να ξοδευτούν).
Αν γίνουν αυτά, μπορεί στο τέλος να γίνει και το τέσσερα στα τέσσερα, αλλά ακόμα και να μην γίνει, το σίγουρο είναι πως μιλάμε για μια ομάδα που έχει κυριαρχήσει τα τρία τελευταία χρόνια και δεν της αξίζει γκρίνια. Οι ίδιες οι παίκτριες ξέρουν πως να το γυρίσουν, αρκεί να έχουν και τη βοήθεια τις διοίκησης με τις ενέργειες που πρέπει να κάνουν και ίσως τελικά αυτός ο αποκλεισμός να γίνει η αιτία να φτιαχτεί κάτι καλό και κυρίως κάτι με πλάνο…
ΥΓ: Πλάνο της διοίκησης πάντως δεν υπάρχει συνολικά, όχι μόνο στο θέμα του προπονητή. Δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο στο εμπορικό κομμάτι. Δεν υπάρχει στο θέμα γηπέδου, φαίνεται να μην υπάρχει πουθενά και αυτό είναι το πιο σημαντικό.
ΥΓ1: Για τους άνδρες, όπως ανέφερα και χθες η ομάδα του Παναθηναϊκού πραγματικά πήγε πολύ καλά. Προσωπικά θεωρώ πως αν η εμφάνιση απέναντι στην πρώτη του γαλλικού πρωταθλήματος, Τουρκουά γινόταν στο πρωτάθλημα, το 2/3 νίκες θα ήταν σίγουρος και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό θα βλέπαμε πραγματικά μεγάλο ντέρμπι.
ΥΓ2: Η ανάγκη για ακραίο σκόρερ πάντως είναι μεγάλη. Ο Κβάλεν δεν δείχνει να μπορεί να πάρει πόντους και ειδικά κρίσιμους πόντους, σε σημείο χθες να περνάει την μπάλα με τα δάκτυλα για να μην δεχθεί μπλοκ. Μπορεί να μας διαψεύσει όλους, αλλά ως τώρα σίγουρα δεν βοηθάει, σε αντίθεση με τον Νιέλσεν που είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς.
